het bevel uit roman het Groene Gezicht

Zij wist wat hij wilde. Haar hart bonsde bij de gedachte aan het bijbelwoord waarin gezegd wordt dat het hemelrijk moet worden genomen met geweld. Haar smeken week als een schaduw van haar en zij beval, zoals Swammerdam het haar geleerd had, in het triomfantelijke bewustzijn van haar eeuwige zelfbeschikkingsrecht: dat de bestuurder van het lot haar zou voortjagen naar het hoogste doel dat een vrouw kan bereiken, meedogenloos, doof voor haar smeekbeden als ze zwak zou worden, voorwaarts, sneller dan de tijd, voorbij vreugde en geluk en er doorheen, zonder haar rust te gunnen, zonder een ademtocht onbenut te laten, al zou het haar duizendmaal het leven kosten.
Ze sidderde onder de geweldige kracht die in haar vrijkwam en die de grendel van de kerkerpoort van haar knechtschap verbrak. Ze voelde de grond onder zich wegzinken en ze bemerkte dat ze haar bewustzijn verloor, maar haar lippen fluisterden zonder ophouden nog altijd hetzelfde bevel - telkens weer, ook toen het visioen aan de hemel reeds lang verdwenen was.

Gustav Meyrink