Icarus

De held Icarus.
Hij bouwt zich vleugels, en wil naar de zon vliegen.
Dat is natuurlijk heel kunstmatig. De zon verschroeit zijn vleugels, en hij stort naar beneden.
Is niet bijna iedereen zo'n Icarus? Ieder op ons eigen manier bouwen we die vleugels en willen het geluk vinden, aanzien vinden, hoger en hoger vliegen, in dat wat we denken te zijn. Maar vroeg of laat storten we weer naar beneden, misschien een beetje wijzer geworden.
Want de kern is, je kunt het niet met dat ikje. Wie is dat ikje, van waaruit bouw je die vleugels? Wie wil die vleugels in jou bouwen? Ga je zo waarlijk de vrijheid tegemoet of blijven we daardoor gevallen engelen?

Uiteindelijk groeien die vleugels binnenin. Je hoeft er eigenlijk niets voor te doen. Je slechts overgeven aan de innerlijke Zon, die je hierbij zal helpen. Die je zal verlichten en je zeker niet zal verbranden zolang het niet nodig is. Het zal slechts alle illusie wegbranden, wat pijn kan doen, maar heel louterend en uiteindelijk bevrijdend kan zijn.
Meer en meer verstil je, voel je jezelf vaker heel licht, omdat die vleugels binnenin meer en meer gegroeid zijn. Je bent zomaar blij als een kind.
Liefde groeit van binnenuit en ja, daardoor zul je waarlijk kunnen vliegen door vleugels van Liefde.
En dan, op een moment dat je het misschien niet verwacht, zijn je vleugels volgroeid en vlieg je naar de Zon, smelt je hiermee samen zonder te verbranden.

Kagib