ouders deel 1

Allemaal worden we geboren bij onze ouders.
Onze vader en moeder, waar we beginnen met ons leven.
Kwetsbaar, afhankelijk, totaal afhankelijk van wat we bij hen zullen vinden.
Dit zal meteen van grote invloed zijn wat we zullen vinden bij onze geboorte.
De grote reis is begonnen, en ieder kind vindt een geheel eigen ontvangst.
Geborgenheid of kilte, acceptatie of afwijzing, door de moeder, de vader.
Spanningsvelden, energievelden die de baby tegemoet komen, ingeprent worden in dat prille leven.
En zo raakt al heel snel de diepste verbinding verloren met onze Essentie.
En zo ben je geboren bij de ouders waar je voor gekozen hebt om wat voor reden dan ook.
Misschien waren je ervaringen, moeilijk, zwaar, pijnlijk en toch heb je hiervoor gekozen.

En zo groeien we op.
Het ene kind krijgt heel veel ruimte, begrip, liefde om zich te mogen ontwikkelen tot dat wat hij/zij is,
en de ander wordt onderdrukt, wordt ingeprent dat ie er niet mag zijn, met kilte benaderd, niet geaccepteerd, moet zoveel doen om een sprankje liefde te ontvangen.
En zo groeit elk kind op.
Het ene kind verbinding houdend met zijn Essentie en de ander verloren en gevangen door kwetsende ervaringen, poorten gesloten, afgesloten voor wie hij/zij werkelijk is, wat natuurlijk is, zijn/haar natuur is.
Dat wat onnatuurlijk is, verwrongen, neemt bijna ieder kind over.
We zijn gespleten, versplinterd geraakt, vervreemd van onze ware natuur.
En zo groeien we op.
Steeds weer nieuwe impulsen komen op ons af die ons in onze gespletenheid, versplinterd zijn, bevestigen als er geen ruimte is geweest, liefde begrip voor wie we werkelijk zijn.
We proberen dan te overleven.
Proberen te zijn wat onze ouders willen dat we zijn.
We proberen het zo goed mogelijk te doen.

In onze prille kindertijd waren we zo kwetsbaar, konden geen weerwoord geven, slechts alles doen om geaccepteerd te blijven worden.
De ouders waren oppermachtig, wisten alles, konden alles, waren als goden.
En jij was slechts dat kleine kind dat niet kon verwoorden, en later mocht verwoorden wat je binnenin voelde, hoe je t zag, wat je ervaarde.
En helemaal niet als dit werkelijk anders was, dat je meer zag, meer ervaarde, voelde dan de meeste mensen. Als hier geen begrip en ruimte voor was, het slechts werd afgedaan als kinderlijke fantasie.
En zo groeien we op gevangen in vele beelden.
En velen weten uiteindelijk niet meer dat t ooit anders was,
zijn vergeten wie ze werkelijk zijn.
Dat wat ze nu zijn, geworden zijn dat het dat is.
Ze leven nog slechts uit het programma dat bovenop hen gelegd is.
Dat wat ze behoorden te zijn, wat ze moesten doen om te overleven.
Ze leven nog slechts naar de waarden en normen, verlangens van hun ouders, hebben hun angst, onzekerheid, geinhaleerd en zich hierin aangepast.
Het diepere innerlijke leven is verloren geraakt.

Jaar na jaar wordt hier verder op gebouwd op een fundament van angst en vervreemding.
Ervaringen in de maatschappij, op school, later in de baan die je kiest, je relaties.
De ware Stroom is niet, er wordt slechts geleefd op de impulsen aan de oppervlakte.
Vaak leeft men dan niet meer maar wordt geleefd door een misvormd programma.

Soms is er op latere leeftijd verzet, afstand, weerstand, opstand tegen de ouders.
Emoties, verwijten, jullie hebben me dit rotleven bezorgd, jullie hebben dit gedaan, was ik maar nooit bij jullie geboren.
Een zich vastzetten in wrok of verwijt, haat.
En zo toch niet vrij al woon je aan de andere kant van de wereld.
Want in allerlei gedaanten kom je je vader, je moeder weer tegen.
Situatie's waarin je terecht komt, mensen waarmee je verbinding maakt.
Of er is juist een vastklampen, een hechten, een totaal afhankelijk zijn van de ouders.
Een totaal zichzelf wegcijferen om maar een sprankje goedkeuring te mogen ontvangen.
De ouders nog steeds als een soort van goden.
Hoe dan ook we zijn zo nooit vrij.

Kagib

De uitgesproken woorden:

http://www.mijnbestand.nl/Bestand-XYAU7DWANROS.mp3