12-8-61 ongereptheid

De bergen waren met wolken bedekt en de rivier leek luidruchtiger dan ooit, toen we gisteren het dal in wandelden en een gevoel van verbazingwekkende schoonheid optrad, zonder dat de weiden, de heuvels en de donkere dennen erdoor veranderd waren. Alleen het licht was anders, zachter, met een helderheid die alles leek te doordringen en nergens schaduw achterliet.
Toen de weg opliep konden we neerkijken op een boerderij met een groen weiland er omheen. Het was een groene weide, van een diepgroen dat je nergens ziet; die kleine boerderij en die groene weide omvatten de hele aarde en de hele mensheid. Er lag een absolute voleinding in; de voleinding van schoonheid, zonder de kwellingen van denken en voelen.

De schoonheid van een schilderij, een lied, een bouwwerk is opgebouwd door de mens, om dan vergeleken, beoordeeld, aangevuld te worden, maar deze schoonheid was geen mensenwerk. Alles wat mensen maken moet volkomen worden afgewezen voordat deze schoonheid kan optreden. Want zij vraagt om volkomen ongereptheid, volkomen soberheid; niet het soort ongereptheid dat door het denken is bedacht, noch de soberheid van het offer. Pas wanneer het brein van tijd bevrijd is en zijn reacties totaal zijn verstild, is er die sobere ongereptheid.

Krishnamurti