27-1-62 wolkespel

Het was een stille ochtend, bewolkt, je hoorde geen geluid. Het was te vroeg voor de vogels en voor de mensen, alles was in slaap, het zou nog een paar uren duren voor de dag begon.
Het was die hele dag bewolkt geweest met een eindeloze stoet van zware, donkere regenwolken. Ze waren wel heel prachtig, ze hadden vreemde vormen, die langs de hemel trokken met een duidelijk doel. Een ogenblik leek het of het de aarde was die zich bewoog, want de wolken waren de bergen, de beken en de rivieren en de steden die de mens had gebouwd, ze zagen eruit als torens, als pieken en als de blauwe watervlakten.

De zon kwam door in een kilometerslange plek blauw, het was één en al pracht. Ieder blad was schoon gespoeld, op elk blaadje blonken druppels glinsterend water; alle vogels waren in de weer, ze kwetterden, ze zongen en fladderden. Een hele troep kraaien streek neer op de telefoonkabels, het waren er wel zevenendertig, en papegaaien vlogen krijsend door de lucht.

Het was een prachtig moment van licht, helder stralend met een onvoorstelbare weelderigheid. Van ver weg hoorde je het geluid van een hoornsignaal en het ronken van een motorfiets, maar de blauwe hemel bleef onaangetast en er waren eindeloos veel schaduwen.

In licht is geen ruimte, geen reis die ondernomen moet worden, geen taak die vervuld moet worden, geen ergernis om een mislukking. Er was in dat heldere licht geen dood en geen tijd die moest worden gewonnen. Het was een prachtig ogenblik en het is er altijd, het is niet iets dat je je moet herinneren of dat je moet nastreven. Het is er, maar je moet een hoek omslaan, met voorbijgaan van je bezittingen, je familie, je werk en je verantwoordelijkheden. Je moet alleen zijn zonder dat je eenzaam bent. Geen doel hebben, er is geen doel dat bereikt moet worden. Het is altijd in bloei staan, niet buiten het leven maar in het leven.


Krishnamurti