de Werkelijkheid

Er lagen lange avondschaduwen over het stille watervlak; de rivier kwam tot bedaren, nu de dag voorbij was. Er sprongen vissen uit het water op en de grote vogels kwamen aangevlogen om in de dikke bomen een slaapplaats te zoeken. De hemel was onbewolkt en zilverblauw. Een boot vol mensen voer stroomafwaarts; ze zongen en klapten in de handen; in de verte loeide een koe. Er hingen avondgeuren. Een krans van goudsbloemen dreef met de stroom mee op het water, dat schitterde in het licht van de ondergaande zon. Wat was dat allemaal mooi en vol leven - de rivier, de vogels, de bomen en de dorpsbewoners.
We zaten onder een boom en keken uit over de rivier. Dicht bij de boom stond een kleine tempel en er dwaalden een paar magere koeien rond. De tempel was schoon en goed geveegd en de bloeiende struik was besproeid en verzorgd. Een man verrichte zijn avondritueel en zijn stem klonk geduldig en treurig. Onder de laatste stralen van de zon had het water de kleur van pas ontloken bloemen.

Kunnen wij het oneindige op het spoor komen? Kan dat wat niet tot het domein van de tijd hoort aan het licht worden gebracht door iets wat door de tijd is opgebouwd? Kan vlijtig beoefende zelfdiscipline ons naar het onbekende leiden? Bestaat er een weg naar dat wat geen begin en geen einde heeft? Is die werkelijkheid te vangen in de netten van onze begeerten? Iets waar we ons meester van kunnen maken is een projectie vanuit het bekende; het onbekende laat zich niet vangen door het bekende. Wat we met een naam kunnen aanduiden, is niet het onbenoembare en door iets te benoemen wekken we alleen onze geconditioneerde reacties. Die reacties, hoe edel of hoe aangenaam ze ook mogen zijn, hebben niets te maken met de werkelijkheid. Wij reageren op prikkels, maar de werkelijkheid prikkelt niet; die is.


Krishnamurti