het meisje en de vlam van Liefde

De zon scheen fel op de witte muur tegenover ons en tegen die schittering van licht leken de gezichten donker. Een klein meisje kwam, zonder dat de moeder haar daartoe had aangemoedigd, op ons af en ging dicht bij ons zitten, met wijdopen ogen, nieuwsgierig wat er allemaal gebeurde. Ze was pas gewassen en in schone kleren gestoken en ze droeg een paar bloemen in het haar. Ze zat alles nauwlettend te bekijken, zoals kinderen dat kunnen doen, zonder al te veel in zich op te nemen. Haar ogen glinsterden en ze wist niet goed wat ze zou doen: huilen, lachen, of opspringen; in plaats daarvan pakte ze mijn hand en bekeek die met onverdeelde aandacht.
Na een tijdje vergat ze al die mensen in de kamer, werd ontspannen en viel in slaap, met haar hoofd in mijn schoot. Haar hoofd was mooi en harmonisch gevormd; ze was onberispelijk schoon.
Ze had een even verwarrende en armzalige toekomst voor zich als de anderen in de kamer. Conflicten en leed zou ze evenmin kunnen vermijden als dat zonlicht op die muur daar; want om vrij van leed en ellende te zijn is opperste Intelligentie nodig, en haar opvoeding en de invloeden rondom haar zouden er wel voor zorgen dat die Intelligentie haar onthouden bleef.

Liefde, die vlam zonder rook, is zo iets zeldzaams in deze wereld; de rook is overweldigend, verstikt alles en brengt leed en tranen. Door al die rook kun je de Vlam maar zelden zien; en als rook het enig belangrijke wordt, dooft de Vlam. Zonder die Vlam van Liefde is het leven zinloos, dan wordt het oninteressant en vervelend; maar in de vertroebelende walm is er voor de Vlam geen plaats. Die twee kunnen niet naast elkaar bestaan; de walm moet verdwijnen voordat de heldere Vlam kan ontbranden. De Vlam wedijvert niet met de rook; er is niets dat hem kan evenaren. De rook is iets anders dan de Vlam, hij kan de Vlam niet omvatten; en al evenmin is rook een teken dat de Vlam aanwezig is, want de Vlam is vrij van rook.


Krishnamurti