tijdloze stilte

De auto stopte voor het huis. Het blaffen van de hond, het uitladen van de auto en de algemene beroering hadden niet de minste invloed op deze uitzonderlijke stilte. Er was geen beroering en de stilte duurde voort. Het woei tussen de dennen, de schaduwen waren langgerekt en een boskat sloop weg tussen het struikgewas. Er vond beweging plaats in deze stilte en dat leidde de aandacht niet af. Er was geen gerichte aandacht die kon worden afgeleid.
We hebben te maken met afleiding als onze voornaamste interesse zich naar iets anders verplaatst, maar in deze stilte was van interesse totaal geen sprake, dus ook niet van afdwalen. De beweging was niet van de stilte, maar maakte er deel van uit. Dit was niet de stilte van de dood of van verval, maar van leven zonder een spoor van conflict.

Bij de meesten van ons is het zo dat de worsteling van leed en genot, de drang tot activiteit, ons het gevoel geeft dat we leven; als die drang zou worden weggenomen, zouden we ons verloren voelen en algauw ten onder gaan. Deze stilte echter, met de beweging die in haar was, was een zich steeds vernieuwende schepping. Het was een beweging waaraan geen begin en dus geen einde was. Beweging impliceert tijd, maar hier was geen tijd. Tijd betekent: meer en minder, dichtbij en ver weg, gisteren en morgen; maar in deze stilte hield alle vergelijken op. Het was geen stilte waar een eind aan kwam, waarna ze dan opnieuw begon; er was geen sprake van herhaling. De vele listen waartoe de sluwe geest in staat is ontbraken hier volledig.
Als deze stilte een waanvoorstelling was, zou de geest er op de een of andere manier mee in relatie staan; hij zou haar óf verwerpen of vasthouden, hij zou haar wegredeneren of zich er met heimelijke voldoening mee identificeren; maar aangezien hij er niet mee in relatie staat, kan de geest deze stilte evenmin aanvaarden als het domein van de menselijke geest en dus kan hij haar niet cultiveren of zich met haar vereenzelvigen. Wat deze stilte omvat, is niet in woorden af te meten.


Krishnamurti