de dood



Het dorp lag hoog tegen de oever op en daar was meestal van alles aan de gang: daar werd gezongen en gedanst, of er was een andere lawaaiige gebeurtenis; maar deze avond waren de dorpelingen ongewoon stil, ook al zaten ze allemaal hier of daar buiten hun huisjes; het was of ze in gedachten verzonken waren. Een groepje van hen daalde net de steile oever af; op een bamboe draagbaar droegen ze een dode, in een witte doek gehuld. Ze kwamen langs en ik voegde me bij hen. Ze gingen tot aan de rand van de rivier en zetten de draagbaar zo neer dat hij bijna het water raakte. Ze hadden aanmaakhout en zware houtblokken bij zich, bouwden daar een brandstapel van, legden het lichaam erop, besprenkelden het met water uit de rivier en dekten het daarop met nog meer hout en hooi af. Een heel jonge man stak de brandstapel aan.

We waren met twintig man ongeveer en verzamelden ons in een kring om de brandstapel. Vrouwen waren er niet bij en de mannen zaten, gehuld in hun witte doek, in volledig stilzwijgen op hun hurken. De hitte van het vuur werd nu zo hevig dat we iets terug moesten wijken. Een half verkoold zwart been stak uit het vuur omhoog en werd met een stok teruggeduwd, maar het bleef niet omlaag en er werd een zwaar blok op gegooid.
De helgele vlammen werden, met de sterren, weerspiegeld door het donkere water. Het zachte briesje was met zonsondergang gaan liggen. Buiten het knappen van het vuur was alles doodstil. De dood was onder ons en brandde. Te midden van al die roerloos zittende mensden en de levende vlammen hing een sfeer van oneindige ruimte, van onmeetbare afstand, van alomvattend alleen-zijn. Niet iets afzonderlijks, dat gescheiden, los van het leven stond. Het was een begin, iets dat altijd en altijd weer begint.

Maar nu was de schedel geknapt en de dorpelingen begonnen een voor een de plek te verlaten. De allerlaatste moet wel een familielid geweest zijn; hij vouwde de handen, bracht een groet en liep langzaam de oever omhoog. Van het vuur was maar heel weinig over; de omhoogschietende vlammen waren gedoofd, wat overbleef was alleen gloeiende as. De enkele botten die niet hadden willen branden, zouden morgenochtend in de rivier geworpen worden.
De dood was zo onmetelijk groot, zo onmiddelijk en zo dichtbij! Bij het opbranden van dat lichaam stierf je ook zelf. Het alleen-zijn was volledig en toch was het geen gescheidenheid, het was alleen-zijn maar geen afzondering. Afzondering leeft in de geest, niet in de dood.


Krishnamurti

Reacties

Een reactie posten

Populaire posts van deze blog

de golf en de oceaan

Afbeelding
Als je jezelf gedragen weet door de Oceaan, daarmee een voelt dan begint het pas Het is de basis van een verdere ont-wikkeling, ontvouwing, in Verbinding met de Oceaan, meebewegend met de Oceaan. Heel belangrijk is  je beweegt niet meer tegen, in t denken dat je een golf bent, of verblind gefixeerd op al die golven. Dus er is geen enkele energie meer die verbroken hoeft te worden, illusies die ontmaskert hoeven te worden. Je voelt je bent een met het Al en beweegt mee. Maar die Beweging heeft dus perspectief. Er is een Pad dat verder gaat, een spiraal omhoog. Ook is er een Pad in deze wereld, het zijn op t juiste moment op de juiste plek. Dat is niet relatief. Als je meebeweegt, alle eigenwilligheid verdwenen is dan ben je op t juiste moment op de juiste plek. Je hebt  je overgegeven aan de Oceaan van Weten die Weet wat nodig is, waar je t beste kunt zijn voor jezelf en voor de ander om je heen. Levend in het Eeuwige moment als binnenin alles verstild is vervuld is tot vre
Meer lezen

NIETS ZIJN

Afbeelding
Waarom kunnen we vaak niet ontspannen, gewoon zijn? Waarom durven we het niet over te geven? Terwijl we ingebed zijn in de Oceaan. Maar we maken ons eigen eilandje, denken geïsoleerd te zijn, maken een denkeilandje vanuit welke achtergrond dan ook. In dat wat gebeurd is geleerd is in het verleden. We moeten het zelf doen, sterk staan, ons mannetje staan om te overleven in deze harde maatschappij. Ja om te overleven maar leven we dan nog? Als we ons zouden durven overgeven zouden we merken dat alles zich in volledige harmonie kan ontvouwen. Als we ontspannen, gewoon even ontspannen, dan kan er ruimte komen voor diepere lagen, voor stillere lagen. Even gewoon zijn, even ademen, in en uit, en dieper voelen binnenin wat zich daar werkelijk afspeelt. Het antwoord is binnenin, altijd, en in een stuk ontspanning kan het antwoord 'gehoord' worden. Het is zo binnen zo buiten. Als jij waarlijk in harmonie bent met jeZelf straal je die harmonie uit en voegt eigenlijk alles zich naar die h
Meer lezen

KARMA NEMESIS

Afbeelding
We oogsten wat we zaaien of gezaaid hebben in een ander leven. Ja, of r dan uiteindelijk een val aan dit alles is vooraf gegaan, hou ik zelf open, t is een uitdaging zou ik zeggen. Maar uiteindelijk is alles energie. En die energie die heeft gevolgen. Je uitstraling, je gedachten, je emoties, eindeloze schakeringen van energie. Die verbinden zich met andere energietjes waar resonantie is, en dat krijg je weer terug. Zo krijg je van alles weer terug, hoop ellende, misschien ook veel plezier, genieten van je geld, een huwelijk, je bezittingen, macht, seks, noem maar op. Maar zolang niet werkelijk de vervulling binnenin plaatsgevonden heeft. Zolang er geen groei van dat Andere is, er afhankelijkheid is van wat buiten zich afspeelt, zal het vroeg of laat weer van je afgenomen worden, uit je handen geslagen worden. En daarin zit het Plan dan zo goed in elkaar. Omdat vroeg of laat dat moment komt, dat Karma-Nemesis je zozeer verwond heeft, je om de oren heeft geslagen met van alles en nog wa
Meer lezen