besef

De avond viel en het verre geblaf van honden stoorde geenszins dat wat aan alle bewustzijn voorbij ligt. Dat kan niet door de geest overdacht en dientengevolge ervaren worden. Maar wat is dat dan, at iets onderkend en beseft heeft, dat volkomen verschillend is van de projecties van de geest? Wie ervaart dat dan? Kennelijk is het niet de geest van de dagelijkse herinneringen, reacties en impulsen. Bestaat er dan een andere geest, of is er een deel van de geest dat sluimert en dat alleen gewekt kan worden door wat boven alle geest staat en daaraan voorbij ligt?
Als dat zo is, dan is dat wat aan alle denken en tijd voorbij ligt altijd binnen de geest aanwezig. En toch kan dat niet zo zijn, want dit is maar een hypothetische gedachte en dientengevolge weer een van de vele verzinsels van de geest.

Als dat immense dan niet uit de activiteit van de geest geboren is, wat is dan datgene wat er besef van heeft? Beseft de geest het als ervarende, of heeft het dat immense besef van zichzelf, omdat er helemaal geen ervarende aanwezig is?
Toen dit zich voordeed bij het afdalen uit de bergen was er geen ervarende en toch was het besef ervan door de geest totaal verschillend, zowel van aard als van intensiteit, van dat wat niet te meten valt. De geest functioneerde niet; hij was zowel alert als passief en hoewel hij weet had van het briesje dat tussen de bladeren speelde, was er van enige eigen innerlijke werking geen sprake. Een waarnemer die het waargenomene afmat was er niet. Er was alleen maar dat en dat had zonder maatstaf besef van zichzelf. Het had geen begin en was woordloos.
De geest beseft dat hij door ervaring en door het woord geen vat kan krijgen op dat wat altijd aanwezig is, tijdloos en onmeetbaar.


Krishnamurti