opgesloten

Opgesloten in een kamer.
Weggedoken in een donkere hoek.
Uitkijkend naar levend kontakt.
Achter glas wordt een film afgedraaid,
waar zij slechts toeschouwer van is.

Een klein dromerig meisje komt voorbij.
Op haar mond een stille glimlach.
Een krachtige jonge vrouw, met stralende ogen.
Een oude dame met een bitter gezicht.
Een doffe blik, alsof het licht uitgegaan is.

Gedachteloos laat ze alles aan zich voorbij trekken.

'S avonds doet ze de gordijnen dicht.
Maakt een potje thee, en zet dan de televisie aan.
Weer is ze buitenstaander.
Ze ziet de wereld aan zich voorbij trekken.
Hier wordt ze eigenlijk alleen maar treuriger van.
Een lege lach.
Een bebloed gezicht.
Ogen vol haat.
Leedvermaak.
Waar leef ik eigenlijk nog voor, vraagt ze zichzelf af.
Voor wie?
Was ik maar dood.

Op een dag neemt ze een besluit.
Ze heeft een aantal pilletjes gevonden.
Die stopt ze in haar potje thee.
In uiterste kalmte schenkt ze een kopje in.
Kijkend naar het TV-scherm neemt ze afscheid.

Maar dan, als ze de thee op wil drinken, klinkt er ineens een stemmetje vanuit het kopje.
Neee, drink mij alstjeblieft niet op.
Er is nog zoveel moois in het leven.
Hogelijk verbaasd, zet ze het kopje weer neer.
De mensen hebben je nodig, vervolgt het stemmetje.
Mij nodig, vraagt ze ongelovig.
Ja, antwoordt het stemmetje, toon ze je glimlach die je nu al zolang weggestopt hebt. Geef ze je levenswijsheid, je Liefde voor het leven, dat je zolang had. Ga eens een keer voor het glas zitten in plaats van erachter. Ga op het bankje voor je huis zitten, waar je eerst ook altijd zat, en zie wat er gebeurd.
Het stemmetje heeft iets in haar wakker gemaakt.
Iets wat ze heel lang vergeten was.

Even later nestelt ze zich behagelijk op het bankje, zich koesterend in het zachte zonnetje. Opgaand in de welkomsgroet die een koor van vogeltjes haar toezingt.
Het stemmetje heeft haar innerlijk heel blij gemaakt.
Met een stralende glimlach wacht ze af, wat er te gebeuren staat.

Al snel komt er een oude man langs.
Hij kijkt een beetje verdrietig, maar als hij haar liefdevolle gezicht ziet, fleurt hij helemaal op.
Al snel zit hij langs haar op het bankje.
Hij kijkt haar een aantal seconden aan, recht in haar stralende ogen. Hij bekijkt ook haar doorgroefd gelaat, waaruit een waarlijk doorleefd leven spreekt. Dan begint hij te praten.
Ze luistert aandachtig, meelevend, af en toe knikkend.
Na een tijdje staat hij weer op, een zware last is van hem afgevallen. Met een blij hart, neemt hij van haar afscheid.

Zo beluistert ze nog vele levensverhalen.
Geeft mensen moed, kracht, vreugde, een moment van rust, rustig zittend op het bankje voor het glas.
Nu is ze geen toeschouwster meer.

Ze was vergeten wat ze was.
En verpieterde langzaam achter het glas.
Gelukkig dat er ook nog een stemmetje in een kopje was.
 
Kagib