de rivier

De zee lag achter de bergen aan de oostkant van het dal en midden door het dal stroomde een rivier kalm zeewaarts. De rivier viel het hele jaar niet droog en zelfs waar ze de behoorlijke grote stad passeerde was ze mooi. De stedelingen gebruikten haar overal voor: om te vissen, om in te baden, als drinkwater, om rioolslijk mee af te voeren, en bovendien werd er fabrieksafval in geloosd. Maar de rivier schudde al dat menselijk vuil van zich af en algauw nadat ze de bewoonde wereld achter zich had gelaten, was haar wateroppervlak weer helder en blauw.
Een brede weg langs de rivier liep in westelijke richting omhoog naar theeplantages in de bergen; hij maakte allerlei bochten en raakte soms een eind van de rivier af, maar je hield er meestal wel het zicht op. Naarmate de weg steeg, waarbij hij de rivier bleef volgen, werden de plantages groter en hier en daar zag je fabrieken waar de thee werd gedroogd en verder werd bewerkt. Algauw werden de plantages immens groot en er kwamen bruisende watervallen in de rivier. 's Morgens zag je vrouwen in bonte kleding met voorovergebogen lichaam de tere blaadjes van de theestruik plukken; de brandende zon had hun huid heel donker gekleurd.

De weg ging steeds hoger en het begon flink koud te worden. Op 2500 meter waren er geen theeplantages meer, maar er waren daar mannen bezig de grond te bewerken en van alles te verbouwen, wat naar de aan zee liggende steden zou worden gezonden. Vanaf die hoogte had je een schitterend uitzicht over de bossen en de vlakten, maar de rivier, zilverkleurig nu, beheerste alles.
Terug volgden we een andere weg, die door glanzend groene rijstvelden en dichte bossen kronkelde. Er stonden veel palmen en mangobomen en overal groeiden bloemen. De mensen waren opgewekt en stalden langs de weg van alles uit, van sieraden tot heerlijke vruchten. Ze maakten zich geen zorgen, namen er hun gemak van en schenen voldoende te eten te hebben, in tegenstelling tot de bewoners van het laagland, die nauw opeengepakt een moeilijk en schraal leven leidden.


Krishnamurti