het verloren schaap

Ik was wel een verloren schaap ja.
Voelde me verloren in deze wereld, begreep r helemaal niks van.
Waarom, waarom, waarom.
Maar alle antwoorden mochten komen. Nu is er rust, vrede, voel me niet verloren, ben deel van het geheel, verbonden.

Er buiten staan is niet makkelijk.
Alleen staan, verloren in de werkelijkheid. Een werkelijkheid die zo anders is dan voor anderen. Niet warm kunnen lopen voor zoveel wat voor andere mensen vanzelfsprekend is. Je niet neer kunnen leggen bij wat andere mensen niet schijnen te zien.
Geen geborgenheid in de clan, in de familie, in de maatschappij. Maar gelukkig zijn er vaak meerdere verloren schapen en vindt je steun en her-kenning bij elkaar.
Eerst een schoppen, schreeuwen, huilen. Het doet pijn, die wereld doet pijn zoals die is. Wanhoop en vertwijfeling, duisternis.

En toch, er is iets anders. je voelt het in je binnenste maar je ziet het niet om je heen.
Meer en meer verdrinken in die duisternis, in de wanhoop. In dit machteloze gevecht dat niet te winnen valt. Het licht kan je nog niet bereiken, al is t er wel, elke seconde van je gevecht.
Totdat je niet verder kunt zonder Licht, zonder inzicht. Het niet begrijpen, je dieper en dieper wegzakt. Vechten tegen symptomen, onrecht, een verdwaasde wereld, geen antwoorden.
En dan mag het Licht je raken, op het dieptepunt, op de bodem van de put, en mag de reis naar Huis beginnen.
Eerst verward in de takken van de boom van kennis van goed en kwaad, maar meer en meer gevoed door de Boom des Levens.
En nog steeds ben je dat verloren schaap, maar meer en meer groeit begrip over jezelf over het leven over de ander, in die Verbinding. Het Licht mag helderder en helderder stralen en je vervullen.

Het is niet niks uiteindelijk alleen nog maar te vertrouwen op je innerlijke Stem, op je hart, als iedereen iets anders zegt.
Nog steeds wordt je bevreemd aangekeken in het pad dat je gaat, in de keuzes die je maakt. Maar meer en meer maakt het je niet meer uit, groeit het vertrouwen in dat Pad. Groeit de Liefde voor die ander zonder dat die ander er iets voor hoeft te doen.
Het tijdloze Weten dat spreekt, en je inlicht, bericht over alles wat je nodig hebt. Doorleefd inzicht en begrip.
De stille Stem van het Geweten. Dat wat we altijd geweten hebben maar zijn vergeten. De Stem van de Liefde.
Zo meer en meer jezelf vrijmaken, vrijkomen van alles wat je beklemde. Alles wat je bang maakte, wat je onzeker maakte, wat oordeel en splitsing veroorzaakte. Een meer en meer verstild worden, Zijn, in alle eenvoud, en de ander zonder forceren in hun waarde laten.
We gaan allemaal onze weg en dat is helemaal goed.
Zo weer verbinding maken, verbonden voelen met wie dan ook. Niet meer verloren in deze wereld, geen verloren schaap meer zijn, geen zwart schaap. Gevonden hebben, diep in jezelf, wat niemand meer van je af kan pakken. En daardoor weer met alles en iedereen verbonden, in harmonie met het Al, met Alles.
Ligt er op de bodem van onze ziel niet een schoon rijk. Een rijk van licht, vreugde, helderheid in onbevangenheid en openheid?

Kagib

De uitgesproken woorden:

http://www.megaupload.com/?d=K1JFLSIQ