brieven B 2

Want de werkelijke mens is een veel-eenheid, waarvan de zelf-eenheid krachtens haar natuur het loutere, onvermengde leven kan manifesteren, een lichte stralende kwaliteit die wel vergeleken is met een fontein van levend water en waarvan ieder begrip of voorstelling slechts een gelijkenis is. Het kenmerk van dit lichte leven, dat door vele mensen eenvoudig wordt ontkend omdat zij deze 'schat in de akker' maar niet ontdekken kunnen, brengt met zich een onuitwisbare ervaring, een belevenis van onverstoorbare vreugde als grondtoon en waardoor je ontdekt hoezeer je van het leven houdt.
Niet als een hang of zucht naar het leven als een biologisch verschijnsel en functie, maar als een zijnstoestand waarvan iedere aanduiding slechts een gestamel wordt, ofschoon er een kunst bestaat die in haar onvergetelijke vorm van deze wedergave getuigt.

Dit leven is dus niet om aan te hechten, maar om te ontdekken dat men het zelf is. Dit zijn is van een volstrekte zelfstandigheid, vrij van iedere angst en zorg en schept voor zich een ruimte die vele ruimten in zich verborgen houdt, zodat de innerlijke vernieuwing waaraan je deel krijgt de gewaarwording van lege ruimten kan schenken, waar je aanvankelijk niet goed raad mee weet.
Vele mensen beklagen zich over hun eenzaamheid, dwz ze leiden een afgescheiden leven. Die afgescheidenheid bestaat in hun gemoed uit een toestand van gefrustreerdheid naar aanleiding van ongewenste, onverwachte ervaringen en belevenissen waarvoor ze geen oplossing gevonden hebben en waardoor die schijnbaar onoverkomelijke hindernis is ontstaan.

Zij weten niet dat er in hen zelf een oplossingsmiddel voor iedere afgescheidenheid is. Immers deze situatie is het gevolg van bepaalde voorstellingen die zich in hun gemoed en brein hebben ingegroefd en zich langs deze engrammen bewegen uit gewoonte en sleur met de regelmatigheid van een grammofoonplaat die op dezelfde groef draait. En menigeen is onderworpen aan een vorm van zelfhypnose wanneer zijn voorstellingsvermogen een stellige grens heeft bereikt, zoiets als; tot hiertoe en niet verder, nu is het welletjes.
Deze mensen zullen deze brieven niet lezen en ook niet houden van die borstel waardoor niet alleen de huid vernieuwt, maar ook het innerlijk leven wordt aangespoord tot levendigheid en veelkleurigheid.

Immers dit valt alleen die mens ten deel die onvermoeibaar en onversaagd niet stilstaat bij de dingen van het verleden noch van het heden, maar zijn willen en aandacht gericht houdt op de bron van alle leven die in hem verborgen is en waaruit die kracht voortkomt die hem in staat stelt iedere afgescheidenheid te overwinnen tot de dood toe.
Daarmede bedoel je natuurlijk niet dat het vergankelijke lichaam onsterfelijk zou zijn, maar dat het de tijdelijke woonplaats is van een ononderbroken werkzame levensessentie waarin ons bewustzijn zijn oorsprong heeft en waardoor je het besef wint van onvergankelijkheid. In het veranderende leven loopt als een gouden draad het onverstoorbaar blijvende leven dat niet aan enige voorstelling beantwoordt, maar een voortdurend werkende werkelijkheid is die niet in een gedachte, bevel, onderscheid van goed en kwaad uitgedrukt kan worden en waarvan de mens geneigd is om over die kracht als een universeel vermogen te spreken, dat ons is geschonken als de kostelijkste gaven.


Kagib

De uitgesproken woorden