15-5-42 streling vd lente

Gisterenavond, toen ik naar hem toefietste (S.) was er een groot en vriendelijk voorjaarsverlangen in me. En terwijl ik naar hem verlangde en dromend over het asfalt van de Lairessestraat fietste, voelde ik me plotseling gestreeld door een lauwe voorjaarslucht. En dacht plotseling: zo is het ook goed. Waarom zou men niet een grote en tedere liefdesroes kunnen beleven met een lente, en met alle mensen? En men kan ook vriendschap sluiten met een winter, en met een stad of met een land. Ik herinner me die wijnrode beuk uit m'n bakvisjaren. Ik had daar een bijzonder soort verhouding mee. 's Avonds kon ik plotseling opeens naar hem verlangen en dan ging ik hem opzoeken, een half uur fietsen ver en dan liep ik om hem heen, gevangen en betoverd door zijn bloedrode blik. Ja, waarom zou men niet een liefde kunnen beleven met een Lente. En het strelen van die voorjaarslucht was zó teer en zó alomvattend, dat mannenhanden, al waren het ook de zijne, me daarbij vergeleken grof voorkwamen.

Etty Hillesum

Reacties

Populaire posts van deze blog

HET PAD

eigenwilligheid en de Wil

MYSTIEKE WEDERGEBOORTE