relaties

De kern ligt voor mij in ieder geval in openheid.
Durven kwetsbaar te zijn. Durven te kijken naar pijnplekken in jezelf. Durven te kijken, dat t vertrouwen hierin is, waar jou iets pijn doet door interactie met de ander wat dit wil zeggen. Niet in projectie vervallen bv en alles weer terugkaatsen. Durven dingen uit te spreken die moeilijk liggen bij je partner of dingen die je om je heen in de wereld tegenkomt.
Tuurlijk niks forceren, je kunt niks opleggen, dat werkt niet. Maar t mag n gezamenlijke intentie zijn, als je t vertrouwen voelt bij de ander dat alles er mag zijn.
Dat je elkaar steunt hierin, waar nodig, deelt over t leven, wat je in t leven tegenkomt.

Ik zou niet in n relatie kunnen zijn waar die openheid niet is.
Dan stopt de stroom, gaat t leven uit de verbinding, gaat er van alles een eigen leven leiden. Dan zie je elkaar niet meer, gaan er allemaal dingen tussen zitten.
In mijn eigen leven nu, is t belangrijk dat ik in dit nu kan blijven in vrijheid. Dus als er iets gezien wil worden dan ga ik t aan om t open te leggen, te voelen wat er aan de hand is, stuk pijn wat dan ook, en zo t tot heling en begrip brengen.
Daarom voel ik me nu zo vrij in wie ik ben in hoe ik leef omdat alles vrijgemaakt is, er niks drukt. Er niks is wat dingen blokkeert.
In een relatie heb ik dezelfde intentie.

Dit is natuurlijk maar een stuk.
Heel belangrijk is dat er ook een belangrijk stuk van genieten is, van wederzijdse her-kenning, zelfde beleving, zelfde interesses. Dat er genoeg is waar je elkaar blij mee maakt, wat je samen kunt delen. En tuurlijk ook dingen die je alleen leuk vindt om te doen dat daar ruimte voor is.
Maar voor mij is n relatie, het samen onderweg zijn, in alles in lief en leed. Zo elkaar verdiepen en verrijken, meer en meer tot elkaar komen in die durf ook t leed aan te gaan. Dit te doorleven, dit te helen in elkaar waar nodig. Zo meer en meer elkaar tot heelheid tot een eenheid brengen. Je wordt daardoor niet steeds onpersoonlijker. Nee, de ander wordt dan juist de aller, allerliefste, die je zo, zo dierbaar is. Maar t komt eropneer naarmate de pijn verdwijnt, de wonden geheeld zijn, zal er meer en meer een genieten zijn. Een genieten van zo onvoorstelbaar veel als dezelfde resonantie er is. Zoveel dat er dan nog kan stromen, dat je elkaar mag geven, en misschien ook meer en meer de mens om je heen.


Kagib