28-3-42 oorlog

En donderdagavond was het weer oorlog achter m'n venster en ik lag er naar te kijken vanuit m'n bed. Bernard draaide naast me Bach. En die stem klonk eerst zo krachtig en stralend. En toen plotseling vliegmachines, afweergeschut, schieten, bommen, zo dreunend als al in lang niet. Vlak om het huis, leek het. En het werd me, opeens weer klaar bewust hoeveel huizen er over de hele wereld dagelijks boven mensen instorten. En Bach ging dapper door, maar was nog maar een heel zwak stemmetje. En ik lag daar in m'n bed en was zo wonderlijk gestemd. Lichtkogels langs de dreigende, kale stam voor m'n venster. Gedreun. En ik dacht: er kan hier ieder ogenblik een granaatscherf door dit venster komen. Dat is toch mogelijk. En ook is mogelijk, dat men veel pijn moet lijden.

En toch voelde ik me zo diep vredig en dankbaar gestemd, daar in m'n bed. En aanvaardde, met een gevoel van volwassenheid en van deemoed, alle catastrophes en pijnen, die nog over me zouden kunnen komen. En geloofde vast, dat ik het leven toch schoon zou blijven vinden, altijd, ondanks alles.
Alle catastrophes komen voort uit ons zelf. En waarom is er oorlog? Misschien omdat ik af en toe neiging heb om m'n medemensen af te snauwen. Omdat ik en m'n buurman en iedereen niet genoeg liefde in zich heeft. En men kan de oorlog en al z'n uitwassen bestrijden door in zichzelf, dagelijks, ieder ogenblik, die liefde te bevrijden en kans te geven om te leven.

Etty Hillesum