17-7-61 Essentie
We volgden het pad omhoog langs een steile beboste bergwand en gingen na een poosje op een bank zitten.
Plotseling, volkomen onverwachts, kwam die heilige zegening over ons. Zoals ze verschillende malen eerder een kamer vervulde, leek ze deze keer de bergwand te omvatten, over het wijde, uitgestrekte dal heen en voorbij de bergen. Ze was overal. Alle ruimte leek te verdwijnen; dat wat veraf lag, de wijde kloof, de verre met sneeuw bedekte toppen en degene die op de bank zat vervaagden langzaam. Er waren niet langer één, twee of velen aanwezig, maar alleen deze immensiteit. Het brein had al zijn antwoorden verloren.; het was niet meer dan een instrument tot waarneming; het zag, niet als het brein van een bepaalde persoon, maar als een brein dat niet geconditioneerd is door tijd-ruimte, als de essentie van alle verstand.
Bij het ontwaken vanmorgen was er een beleving die misschien een minuut duurde, of een uur, of tijdloos was.
Een beleving waarin de tijd een rol gaat spelen houdt op een beleving te zijn. Bij het ontwaken was er in de diepste diepten, in de onmetelijke diepten van de totale geest, een intens levende, heftig brandende vlam van aandacht, van gewaar-zijn, van schepping. Het woord is niet de zaak; het symbool niet het werkelijke. De vuren die aan de oppervlakte van het leven branden doven uit, sterven af en laten verdriet, as en herinnering achter. Deze vuren noemt men leven, maar ze zijn niet het leven. Ze zijn verval. Het vuur van de schepping die vernietiging is is, is leven. Daarin zijn begin noch einde, morgen noch gisteren. Het is er en geen oppervlakkig handelen zal het ooit aan het licht brengen.
Het brein moet sterven om dit leven te doen zijn.
Krishnamurti
Plotseling, volkomen onverwachts, kwam die heilige zegening over ons. Zoals ze verschillende malen eerder een kamer vervulde, leek ze deze keer de bergwand te omvatten, over het wijde, uitgestrekte dal heen en voorbij de bergen. Ze was overal. Alle ruimte leek te verdwijnen; dat wat veraf lag, de wijde kloof, de verre met sneeuw bedekte toppen en degene die op de bank zat vervaagden langzaam. Er waren niet langer één, twee of velen aanwezig, maar alleen deze immensiteit. Het brein had al zijn antwoorden verloren.; het was niet meer dan een instrument tot waarneming; het zag, niet als het brein van een bepaalde persoon, maar als een brein dat niet geconditioneerd is door tijd-ruimte, als de essentie van alle verstand.
Bij het ontwaken vanmorgen was er een beleving die misschien een minuut duurde, of een uur, of tijdloos was.
Een beleving waarin de tijd een rol gaat spelen houdt op een beleving te zijn. Bij het ontwaken was er in de diepste diepten, in de onmetelijke diepten van de totale geest, een intens levende, heftig brandende vlam van aandacht, van gewaar-zijn, van schepping. Het woord is niet de zaak; het symbool niet het werkelijke. De vuren die aan de oppervlakte van het leven branden doven uit, sterven af en laten verdriet, as en herinnering achter. Deze vuren noemt men leven, maar ze zijn niet het leven. Ze zijn verval. Het vuur van de schepping die vernietiging is is, is leven. Daarin zijn begin noch einde, morgen noch gisteren. Het is er en geen oppervlakkig handelen zal het ooit aan het licht brengen.
Het brein moet sterven om dit leven te doen zijn.
Krishnamurti
Reacties
Het brein moet sterven om dit leven te doen zijn."
Ja,dit is prachtig...er is veel over te zeggen,maar dat moet je 'natuurlijk' niet doen
piet
lieve warme groet Kagib