doorlijden

Waarom kon ik niet gewoon meedoen? Waarom was mijn reactie toen ik als t ware wakker werd rond mijn dertiende, dit klopt niet, er klopt hier iets niet, er is meer maar ik zie t hier niet. En dat dit gevoelen daarna jaar na jaar intenser en intenser werd tot t niet meer te dragen was. Toen moest het antwoord komen op die intens brandende innerlijke vragen, het intense lijden over deze wereld. Als toen dat antwoord niet was gekomen, het spirituele aspect, binnenin begint de verandering was ik er niet meer geweest.
Maar dat lijden is een vuur, en er moet wel beweging in blijven, dat t transformerend werkt, dat er beweging blijft, verandering. Dat het ergens naartoe brengt. Het is uiteindelijk een reinigend Vuur als je dit Vuur durft in te stappen. Het brandt alle illusies weg, alle schijn, alles wat voor de Waarheid voor de Liefde is gaan zitten. Het is de drijfkracht van het Leven. Daarom is t zo kostbaar.
Daarom mag je uiteindelijk zo dankbaar zijn als dit ware lijden in je wakker wordt. Want als je t aangaat kan daardoor uiteindelijk een pure vrucht van Liefde vrijkomen, echte Vrijheid, echte vrede, vreugde. Alles wat je jezelf maar zou kunnen wensen, in jezelf aanwezig. Dat dit meer en meer in je op mag/kan staan in dit proces.

Tuurlijk midden in t proces is t geen pretje. Je word ook niet begrepen omdat veruit de meeste mensen niet dit lijden voelen. Dus ze begrijpen je ook niet, waar maakt ie zich druk om, pas je maar aan. Je bent vreemd, je past niet, je bent confronterend. Je staat alleen, al kun je in bepaalde fasen nog wel lotgenootjes vinden. Maar veel blijven dan weer in bepaalde fase steken en je moet ze weer achterlaten. Steeds minder en minder mensen kunnen je begrijpen en toch gaat de weg verder en verder en verder.
Maar t mooie is, naarmate het lijden louterend heeft kunnen werken dat die innerlijke vrucht steeds meer gegroeid is. Die vrucht van vrede, Liefde, gelijkmoedigheid, vervulling. Al begrijpt niemand je, je Weet zelf, en je voelt liefde voor alles en iedereen. Dus de afhankelijkheid verdwijnt, de eenzaamheid verdwijnt, je wordt all-een.

Kagib