verslaving
Als je verslaving wilt begrijpen, denk dan maar aan een jongere die de smaak
van drugs te pakken heeft gekregen. Naarmate het lichaam van de jongere aan de
drugs gewend raakt, wordt het verslaafd. Zijn hele wezen snakt naar de drug. Het
zonder die drug stellen is zo ondraaglijk dat sterven verkieslijker lijkt. Houdt
dat beeld maar voor ogen: het lichaam is verslaafd geraakt aan de drug. Dat is
nu precies wat de samenleving niet zo lang na je geboorte met je heeft gedaan.
Ze hebben ons de smaak te pakken laten krijgen van diverse drugsverslavingen: goedkeuring, aandacht, succes, de top bereiken, prestige, je naam in de krant krijgen, macht en de baas zijn. Naarmate we de smaak van die drugs te pakken kregen, raakten we eraan verslaafd en opgezadeld met de angst om ze te verliezen.
Denk maar eens aan het gebrek aan controle dat je voelde, de doodsangst bij het vooruitzicht om fouten te maken, bij het vooruitzicht op kritiek door anderen. Dus raakte je verslaafd aan anderen en ben je je vrijheid kwijt geraakt. Voortaan hadden anderen de macht om je gelukkig of ongelukkig te maken. Je hunkert naar je drugs, maar hoezeer je ook de pest hebt aan het lijden dat ze met zich meebrengen, je merkt dat je volslagen hulpeloos bent. Er is nooit meer een minuut waarin je, bewust of onbewust, niet bent afgestemd op de reactie van anderen, en niet naar hun pijpen danst.
Als je wordt genegeerd of afgewezen, ervaar je een eenzaamheid die zo ondraaglijk is dat je terugkruipt naar mensen om te bedelen om de troostrijke drug van steun, aanmoediging en troost. Zo met mensen leven, vergt een spanning waar nooit een eind aan komt.
Je moet altijd je beste beste beentje voorzetten; je kunt nooit eens ontspannen; je moet aan verwachtingen voldoen. Onder mensen zijn, is in spanning leven. Zonder mensen zijn brengt de verschrikkelijke pijn van eenzaamheid omdat je hen mist.
Je bent het vermogen kwijt om hen precies zo te zien als ze zijn en goed op hen te reageren, omdat je perceptie wordt vertroebeld door de behoefte aan je drugs. Je ziet hen voor zover ze jou aan je drug kunnen helpen of dat juist bedreigen. Bewust of onbewust bekijk je mensen altijd door die bril. En als ze mijn verslaving voeden noch bedreigen, heb ik geen belangstelling voor hen.
Dit is verschrikkelijk om te zeggen, maar ik vraag me af of hier iemand is van wie dat niet gezegd kan worden.
Anthony de Mello
Ze hebben ons de smaak te pakken laten krijgen van diverse drugsverslavingen: goedkeuring, aandacht, succes, de top bereiken, prestige, je naam in de krant krijgen, macht en de baas zijn. Naarmate we de smaak van die drugs te pakken kregen, raakten we eraan verslaafd en opgezadeld met de angst om ze te verliezen.
Denk maar eens aan het gebrek aan controle dat je voelde, de doodsangst bij het vooruitzicht om fouten te maken, bij het vooruitzicht op kritiek door anderen. Dus raakte je verslaafd aan anderen en ben je je vrijheid kwijt geraakt. Voortaan hadden anderen de macht om je gelukkig of ongelukkig te maken. Je hunkert naar je drugs, maar hoezeer je ook de pest hebt aan het lijden dat ze met zich meebrengen, je merkt dat je volslagen hulpeloos bent. Er is nooit meer een minuut waarin je, bewust of onbewust, niet bent afgestemd op de reactie van anderen, en niet naar hun pijpen danst.
Als je wordt genegeerd of afgewezen, ervaar je een eenzaamheid die zo ondraaglijk is dat je terugkruipt naar mensen om te bedelen om de troostrijke drug van steun, aanmoediging en troost. Zo met mensen leven, vergt een spanning waar nooit een eind aan komt.
Je moet altijd je beste beste beentje voorzetten; je kunt nooit eens ontspannen; je moet aan verwachtingen voldoen. Onder mensen zijn, is in spanning leven. Zonder mensen zijn brengt de verschrikkelijke pijn van eenzaamheid omdat je hen mist.
Je bent het vermogen kwijt om hen precies zo te zien als ze zijn en goed op hen te reageren, omdat je perceptie wordt vertroebeld door de behoefte aan je drugs. Je ziet hen voor zover ze jou aan je drug kunnen helpen of dat juist bedreigen. Bewust of onbewust bekijk je mensen altijd door die bril. En als ze mijn verslaving voeden noch bedreigen, heb ik geen belangstelling voor hen.
Dit is verschrikkelijk om te zeggen, maar ik vraag me af of hier iemand is van wie dat niet gezegd kan worden.
Anthony de Mello
Reacties