woorden
Met het Woord is alles begonnen.
Het Woord is uitgesproken,
maar nog lang niet uitgesproken.
Woorden zijn uitingen van gedachten.
Ze kunnen zin geven aan het leven.
We kunnen ons erover bezinnen.
De zin van ons bestaan.
De ware betekenis kan zich ont-vouwen.
Zich open-vouwen als een bloem haar blaadjes
voor het zonlicht.
In een ware ont-vankelijkheid.
Dan is het een waarlijk Goddelijk gedicht.
Op deze woorden kan men verder bouwen.
Ja, het Woord dat uitgesproken werd,
waarmee alles begonnen is.
En welk woord spreken wij uit?
Welke woorden laten wij naar buiten komen?
Is ons praten vaak niet veel te luid,
en blijft verborgen wat werkelijk naar buiten
wil stromen.
Wat willen wij met woorden?
Wat willen wij ermee zeggen.
Hebben ze ons nog werkelijk iets te zeggen?
We hebben een gesprek.
We delen iets met elkaar.
We maken iets openbaar.
We hebben hiermee een bedoeling.
Welk doel streven we hiermee na?
We delen het woord.
We delen woorden met elkaar.
Maar raken we daardoor verdeeld,
of komen we tot elkaar?
Sluiten we hiermee mensen uit?
Halen we elkaar onderuit?
Willen we elkaar overstemmen,
elkaar bestemmen,
willen we instemming vinden?
Welke stem brengen we tot uitdrukking?
Brengen we elkaar hiermee in verdrukking?
Willen we elkaar met woorden betoveren,
de ander allerlei schijnwerelden voortoveren?
Wat willen we met woorden?
Is er daarbij een verschil tussen praten en spreken?
Praten we eigenlijk niet teveel,
maar spreken te weinig?
Elk woord heeft zijn uitwerking,
werkt uit.
Komt het aan, of wordt het gevangen in een beeld?
Wordt wat uitgesproken is niet ver-staan,
staan we er zelf tussenin?
Geven we aan de woorden onze eigen zin.
Steeds worden weer klanken geuit.
Het laten klinken van wat eerst was onzichtbaar.
Een in woorden gehuld geluid.
Wat binnen was, wordt nu buiten openbaar.
Maar is het een ware open-baring?
Een werkelijke verklaring?
Een helder en klaar, sprankelend delen.
Een waarlijk mededelen,
wat is werkelijk waar,
wat is werkelijk waarachtig.
Werkelijk ware woorden spreken.
Een werkelijk spreken.
We zouden elkander met woorden kunnen helen.
Elkaar weer heel kunnen maken.
Als we werkelijk de woorden met elkaar delen,
en ons hierdoor in ons diepste zijn durven laten
aanraken.
Niet een opleggen.
Niet een stellig verkondigen.
Niet steeds alles willen weerleggen.
Dan kan er her-kenning plaatsvinden.
Wat we altijd al Geweten hebben.
Een verbinding met de Oer-sprong.
Hervinden van de Oorsprong.
Kagib
De uitgesproken woorden:
Het Woord is uitgesproken,
maar nog lang niet uitgesproken.
Woorden zijn uitingen van gedachten.
Ze kunnen zin geven aan het leven.
We kunnen ons erover bezinnen.
De zin van ons bestaan.
De ware betekenis kan zich ont-vouwen.
Zich open-vouwen als een bloem haar blaadjes
voor het zonlicht.
In een ware ont-vankelijkheid.
Dan is het een waarlijk Goddelijk gedicht.
Op deze woorden kan men verder bouwen.
Ja, het Woord dat uitgesproken werd,
waarmee alles begonnen is.
En welk woord spreken wij uit?
Welke woorden laten wij naar buiten komen?
Is ons praten vaak niet veel te luid,
en blijft verborgen wat werkelijk naar buiten
wil stromen.
Wat willen wij met woorden?
Wat willen wij ermee zeggen.
Hebben ze ons nog werkelijk iets te zeggen?
We hebben een gesprek.
We delen iets met elkaar.
We maken iets openbaar.
We hebben hiermee een bedoeling.
Welk doel streven we hiermee na?
We delen het woord.
We delen woorden met elkaar.
Maar raken we daardoor verdeeld,
of komen we tot elkaar?
Sluiten we hiermee mensen uit?
Halen we elkaar onderuit?
Willen we elkaar overstemmen,
elkaar bestemmen,
willen we instemming vinden?
Welke stem brengen we tot uitdrukking?
Brengen we elkaar hiermee in verdrukking?
Willen we elkaar met woorden betoveren,
de ander allerlei schijnwerelden voortoveren?
Wat willen we met woorden?
Is er daarbij een verschil tussen praten en spreken?
Praten we eigenlijk niet teveel,
maar spreken te weinig?
Elk woord heeft zijn uitwerking,
werkt uit.
Komt het aan, of wordt het gevangen in een beeld?
Wordt wat uitgesproken is niet ver-staan,
staan we er zelf tussenin?
Geven we aan de woorden onze eigen zin.
Steeds worden weer klanken geuit.
Het laten klinken van wat eerst was onzichtbaar.
Een in woorden gehuld geluid.
Wat binnen was, wordt nu buiten openbaar.
Maar is het een ware open-baring?
Een werkelijke verklaring?
Een helder en klaar, sprankelend delen.
Een waarlijk mededelen,
wat is werkelijk waar,
wat is werkelijk waarachtig.
Werkelijk ware woorden spreken.
Een werkelijk spreken.
We zouden elkander met woorden kunnen helen.
Elkaar weer heel kunnen maken.
Als we werkelijk de woorden met elkaar delen,
en ons hierdoor in ons diepste zijn durven laten
aanraken.
Niet een opleggen.
Niet een stellig verkondigen.
Niet steeds alles willen weerleggen.
Dan kan er her-kenning plaatsvinden.
Wat we altijd al Geweten hebben.
Een verbinding met de Oer-sprong.
Hervinden van de Oorsprong.
Kagib
De uitgesproken woorden:
Reacties