zelfbewustzijn/Bewustzijn
Zelfbewustzijn is een ziekte. Bewustzijn is gezondheid.
Zelfbewustzijn is iets ziekelijks - er is iets fout gegaan. Er is een knoop ontstaan, een complex. De rivier van bewustzijn kan niet vrijelijk stromen - er is iets vreemds in de rivier van bewustzijn terechtgekomen. Iets afwijkends, iets dat niet door de rivier kan worden opgenomen, iets dat geen deel kan worden van de rivier. Iets dat zich verzet te worden opgenomen in de rivier.
Zelfbewustzijn is ziekelijk. Zelfbewustzijn duidt op een starre, geblokkeerde toestand. Het is als een modderpoel die nergens naartoe stroomt, steeds verder uitdroogt, verdampt en wegrot. En hij stinkt natuurlijk. Het eerste dat dus moet worden begrepen is het verschil tussen zelfbewustzijn en bewustzijn.
Bewustzijn heeft geen enkel idee van een 'ik' of ego. Het heeft geen idee van iemands afgescheidenheid van het bestaan. Het kent geen enkele barrière, het is grenzeloos. Het is één met het bestaan, het valt er geheel en al mee samen.
Er is geen wrijving tussen een individu en het geheel. Jij stroomt gewoon in het geheel, en het geheel stroomt in jou. Het is als ademen: je ademt in, je ademt uit - adem je in, dan verschijnt het geheel in jou, adem je uit, dan verschijn jij in het geheel. Het is een voortdurende stroom, het gaat voortdurend in elkaar over. Het geheel geeft aan jou en jij geeft aan het geheel. De balans gaat nooit verloren.
In een zelfbewust mens is echter iets misgegaan. Hij neemt op, maar staat nooit meer af. Hij blijft maar vergaren en is niet meer in staat te delen. Hij trekt grenzen om zich heen opdat niemand inbreuk zal plegen. Hij plaatst borden om zich heen met het opschrift: 'Verboden Toegang.' Gaandeweg wordt hij doods als het graf, want leven betekent delen.
Een 'zelf' is een dood ding; het bestaat alleen maar als woord. Bewustzijn is onbeperkt leven, uitbundig leven. Het kent geen grenzen. Maar bijna iedereen is zelfbewust.
Zelfbewust zijn is onbewust zijn. Deze paradox moet je begrijpen: je bewust te zijn van een zelf is onbewust zijn, en je niet van een zelf bewust zijn - of 'zelfonbewustheid'- is bewustzijn. Als er geen zelf is, als dit kleine, nietige zelf verdwijnt, kom je bij het werkelijke zelf met een hoofdletter 'Z' - noem het het 'hoogste zelf', het 'zelf van alles'.
Het is dus beide: 'niet-zelf' in de zin dat het niet slechts jou toebehoort, en tegelijkertijd 'het ultieme zelf' aangezien het het zelf van alles is. Je verliest je nietige centrum en bereikt het centrum van het bestaan als zodanig. Plotseling word je oneindig; plotseling ben je niet langer gebonden, zit je niet meer in een kooi en begint er grenzeloze kracht door je heen te stromen. Je wordt een voertuig - helder, zonder belemmeringen. Je wordt als een fluit, het is alsof Krishna door je heen zingt. Je wordt gewoon een doorgang - leeg, niets dat van jou is. Dit is wat ik overgave noem.
Osho
Daar gaat het dus om, om weer een te worden met het bestaan. Een te worden met alles met het Al, daarop afgestemd daarin resoneren, daarin meestromen.
We staan er zelf tussenin, en wat er tussenin staat, dat is het zelfbewustzijn, dat sluit zich op in zichzelf en Ziet niet meer de werkelijkheid zoals die is.
Het zelfbewustzijn moet in n openzijn voor het Bewustzijn weer oplossen in dat Bewustzijn. Dan is alles weer één.
lieve warme groet Kagib
Zelfbewustzijn is iets ziekelijks - er is iets fout gegaan. Er is een knoop ontstaan, een complex. De rivier van bewustzijn kan niet vrijelijk stromen - er is iets vreemds in de rivier van bewustzijn terechtgekomen. Iets afwijkends, iets dat niet door de rivier kan worden opgenomen, iets dat geen deel kan worden van de rivier. Iets dat zich verzet te worden opgenomen in de rivier.
Zelfbewustzijn is ziekelijk. Zelfbewustzijn duidt op een starre, geblokkeerde toestand. Het is als een modderpoel die nergens naartoe stroomt, steeds verder uitdroogt, verdampt en wegrot. En hij stinkt natuurlijk. Het eerste dat dus moet worden begrepen is het verschil tussen zelfbewustzijn en bewustzijn.
Bewustzijn heeft geen enkel idee van een 'ik' of ego. Het heeft geen idee van iemands afgescheidenheid van het bestaan. Het kent geen enkele barrière, het is grenzeloos. Het is één met het bestaan, het valt er geheel en al mee samen.
Er is geen wrijving tussen een individu en het geheel. Jij stroomt gewoon in het geheel, en het geheel stroomt in jou. Het is als ademen: je ademt in, je ademt uit - adem je in, dan verschijnt het geheel in jou, adem je uit, dan verschijn jij in het geheel. Het is een voortdurende stroom, het gaat voortdurend in elkaar over. Het geheel geeft aan jou en jij geeft aan het geheel. De balans gaat nooit verloren.
In een zelfbewust mens is echter iets misgegaan. Hij neemt op, maar staat nooit meer af. Hij blijft maar vergaren en is niet meer in staat te delen. Hij trekt grenzen om zich heen opdat niemand inbreuk zal plegen. Hij plaatst borden om zich heen met het opschrift: 'Verboden Toegang.' Gaandeweg wordt hij doods als het graf, want leven betekent delen.
Een 'zelf' is een dood ding; het bestaat alleen maar als woord. Bewustzijn is onbeperkt leven, uitbundig leven. Het kent geen grenzen. Maar bijna iedereen is zelfbewust.
Zelfbewust zijn is onbewust zijn. Deze paradox moet je begrijpen: je bewust te zijn van een zelf is onbewust zijn, en je niet van een zelf bewust zijn - of 'zelfonbewustheid'- is bewustzijn. Als er geen zelf is, als dit kleine, nietige zelf verdwijnt, kom je bij het werkelijke zelf met een hoofdletter 'Z' - noem het het 'hoogste zelf', het 'zelf van alles'.
Het is dus beide: 'niet-zelf' in de zin dat het niet slechts jou toebehoort, en tegelijkertijd 'het ultieme zelf' aangezien het het zelf van alles is. Je verliest je nietige centrum en bereikt het centrum van het bestaan als zodanig. Plotseling word je oneindig; plotseling ben je niet langer gebonden, zit je niet meer in een kooi en begint er grenzeloze kracht door je heen te stromen. Je wordt een voertuig - helder, zonder belemmeringen. Je wordt als een fluit, het is alsof Krishna door je heen zingt. Je wordt gewoon een doorgang - leeg, niets dat van jou is. Dit is wat ik overgave noem.
Osho
Daar gaat het dus om, om weer een te worden met het bestaan. Een te worden met alles met het Al, daarop afgestemd daarin resoneren, daarin meestromen.
We staan er zelf tussenin, en wat er tussenin staat, dat is het zelfbewustzijn, dat sluit zich op in zichzelf en Ziet niet meer de werkelijkheid zoals die is.
Het zelfbewustzijn moet in n openzijn voor het Bewustzijn weer oplossen in dat Bewustzijn. Dan is alles weer één.
lieve warme groet Kagib
Reacties