levenseenheid



Het is een soort van paradox. Aan de ene kant ben je totaal doorlaatbaar, helemaal open, gevoelig, vol leven, onbevangen, en toch kan er uiteindelijk dan minder en minder echt raken. De grovere trillingen kunnen niet meer doordringen.
Je Ziet wat is maar kan minder en minder uit de Liefde gehaald worden. De grovere trillingen gaan gewoon door je heen. Er zijn geen aanrakingspunten meer, geen aanhaakpunten. Ze blijven niet hangen, stromen gewoon verder.
Dit gaat heel ver.
Niet alleen in interactie met mensen. Alles wat daar nog wel kan raken, daar ligt werk voor je. Waarom zijn er nog die aanrakingspunten, waarom schiet je nog in emotie, voel je jezelf aangevallen, onzeker. Waarom kan t niet gewoon door je heenstromen, dat wat is?

Maar ook in het omgaan met situaties, hoe penibel ook. Al stort de hele wereld om je heen in, als je die innerlijke Werkelijkheid meer en meer tot Werkelijkheid gemaakt hebt dan kan ook hierin minder en minder vat op je krijgen. Minder en minder je uit het lood slaan, uit balans halen. Onmachtsgevoelens wakker maken, verzet, noem maar op. Meer en meer wordt je ook hierin onaantastbaar. Kun je rustig alles laten gebeuren wat gebeurd. In alle helderheid Zien wat nodig is en van daaruit handelen.
Die Kracht, de Liefde, is onverwoestbaar.
Zelfs met lichamelijke ziekte. Er kan natuurlijk heel veel al in gang gezet zijn wat zich moet/wil uitwerken maar zelfs dit kan je dan in alle gelijkmoedigheid dragen.
Maar ook kan het lichaam minder en minder aangetast worden door ziekte want de trilling wordt steeds hoger en ziektekiemen zijn van een lagere trilling. Het lichaam zet zich meer en meer om in dat Andere.
Dus die Eeuwige Zielevonk als die ons meer en meer heeft mogen transformeren/omzetten van binnenuit is de allergrootste Kracht die niets of niemand meer kan aantasten. De Kracht van de Liefde.

Kagib

De uitgesproken woorden:

http://www.mijnbestand.nl/Bestand-S4EZML8RBQJY.mp3

Reacties

Populaire posts van deze blog

de golf en de oceaan

NIETS ZIJN

KARMA NEMESIS