22-11-61 ver weg

De zon was ondergegaan en de paar zwervende wolken werden bleekroze; op deze breedte is er geen schemering en de bijna volle maan stond helder aan een wolkeloze hemel. De wandeling over die weg, met het maanlicht op het water en het gekwaak van vele kikkers, werd een zegening.
Het is vreemd zo ver weg als de wereld is en tot welke grote diepten je bent gegaan. De telegraafpalen, de bussen, de ossenkarren en de uitgemergelde dorpelingen waren wel dicht bij je, maar je was ver weg, op zo'n diepte dat geen denken je kon volgen; elk voelen bleef ver weg.

Je liep daar, bewust van alles wat er om je heen gebeurde. Het verduisteren van de maan door wolkenmassa's, de waarschuwing van de fietsbel, maar je was ver weg, je was niet jij, maar grote eindeloze diepte. Die diepte keerde nog dieper tot zichzelf in, voorbij tijd en de grenzen van ruimte. Het geheugen kon haar niet volgen. Dit was totale, volstrekte vrijheid, zonder wortels en zonder richting. En in de diepte, ver van het denken, barstte energie los die extase was. Een woord dat voor het denken een aangename, bevredigende betekenis heeft, maar het denken kon die extase nooit vangen of haar door de ruimteloze afstand achterhalen. Het denken is onvruchtbaar en kan dat wat tijdloos is nooit volgen, noch daarmee in verbinding treden.
De denderende bus met zijn verblindende lichten drukte je bijna van de weg af, het dansende water in.


Krishnamurti