zelfobservatie

Het gaat niet om fixeren en er iets van maken, een invulling aan geven wat je bent, wat je doet.
Het gaat om zien, gewoon zien/voelen wat is.
Wat het ook is, wat er ook in je omgaat.
Dan kun je dit heel zwaar maken, helemaal vol hiervan zijn, maar je kan ook het licht toelaten. Dat je dit niet helemaal bent, dat er meer is.
Dat onder de duisternis en verwarring, eventueel uitzichtloosheid, toch licht is en nieuw uitzicht, begrip.
Dat het kan veranderen als jij jezelf openstelt voor deze verandering.
Niet, ik ben depressief, en dat is het, het daarbij laten.
Maar gewoon proeven wat die wolk van depressie inhoudt, wat die angst inhoudt, wat er echt in je omgaat. Niet je vastzetten in het beeld wat je ervan maakt.
Dan kan het ineens veel lichter worden, het anders ervaren worden.
Als zichtbaar wordt, als zichtbaar mag worden waar die depressie, waar de pijn, waar de angst verbindingen mee heeft, waar het zijn wortels heeft. Als je het gewoon toelaat, laat zijn wat het is, als een verschijnsel wat onderzocht wil worden, dan kan er begrip komen.

Het grootste probleem is vaak de weerstand tegen iets. Dat maakt t onnodig zwaar. We drukken wat is dan ook weg, leggen er nog een extra gewicht boven op, het mag er niet zijn, we willen er iets anders van maken. Dan kan het niet tot ons spreken, dan houdt t ons gevangen, zal niets helder worden.
Wij maken de wolken, en er zijn vele wolken die we maken. Donkere en lichte, uiteindelijk allemaal heel vluchtig. Maar achter die wolken is de Zon, en die Zon ben jij werkelijk is de Werkelijkheid. Die Zon kan zijn werk doen als je het toelaat, als je gewoon laat zijn wat is, voelt wat is, wat het ook is. Het totaal door je heen laten gaan. Ook open durven zijn, kwetsbaar, dan kan de innerlijke Zon zijn werk doen en zullen uiteindelijk alle wolken oplossen.


Kagib

De uitgesproken woorden:

http://we.tl/PrB4KZusEW