de kaars

Bij een kaars is er geen verlangen laat mij langer branden als hij bijna opgebrand is.
Hij wordt ontstoken en weer uitgeblazen.
De kaars geeft zich helemaal over aan het lot. Het heeft hierin geen voor of afkeur.
Het maakt haar niet uit of ze mag branden of uitgeblazen wordt.
En als de kaars dan helemaal opgebrand is, dan dooft de vlam zonder verzet, zonder strijd, uit.
Het heeft zijn leven gegeven zonder hechting.

Zo zou ons leven uiteindelijk kunnen zijn.
Dat we er zijn voor iedereen.
Dat er de mogelijkheid is dat we gebruikt worden in onze mogelijkheden. Maar dat hierin geen belangen zijn, geen verlangen, geen hechting, geen verwachtingen.
Het gewoon trouw zijn aan wat zich in het moment wil ontvouwen.
Dan kan men een waar dienaar zijn voor de mensheid en voor het Leven. Zoals de kaars, dat het zo zal zijn dat als we uiteindelijk opgebrand zijn en uit dit bestaansveld zullen verdwijnen.
Dat het dan zelfs niet meer uit maakt waar we terecht zullen komen. Dat de betekenis hiervan zelfs leeg geworden is.

Kagib

Reacties

Populaire posts van deze blog

HET PAD

eigenwilligheid en de Wil

MYSTIEKE WEDERGEBOORTE