levende Stilte

Met grote stappen ging een jongen voorbij, die zong onder het lopen. Hij glimlachte tegen elke voorbijganger, je zag aan hem dat hij veel vrienden had. Hij was armelijk gekleed, had een smoezelige lap om zijn hoofd geslagen, maar zijn gezicht straalde en hij had levendige ogen. Met zijn lange, snelle stappen haalde hij een dikke man in die een pet droeg. De dikke man, het hoofd omlaag, had een waggelende gang en tobde kennelijk over al zijn zorgen. Hij hoorde het zingen van de jongen niet, hij wierp zelfs geen zijdelingse blik op hem.
Met flinke stappen ging de jongen verder, het grote hek door, langs het mooie park; toen nam hij de brug over de rivier en volgde een bocht van de weg in de richting van de zee, waar zich een paar kameraden bij hem voegden; terwijl het steeds donkerder werd, begonnen ze samen te zingen. De schijnwerpers van een auto verlichtten even hun gezichten en in hun ogen zag je een diepe, ongekende vreugde. Inmiddels was het hard gaan regenen en alles was druipnat.

We zaten lange tijd woordeloos bij elkaar, terwijl de spanning van zijn droefheid zich langzaam in hem concentreerde. Zwijgen is iets heel merkwaardigs. Denken leidt niet tot zwijgen en werkt er ook niet naartoe. Zwijgen valt niet te construeren en ontstaat ook niet door een wilshandeling. De herinnering aan zwijgen is geen zwijgen. Het zwijgen in die kamer was een intens vibrerende stilte, die door het gesprek niet werd verstoord. Het gesprek was zinvol in die stilte; de stilte vormde een achtergrond voor de woorden. Het zwijgen gaf uitdrukking aan het denken, maar het denken zelf was geen zwijgen. Om ons heen was stilte, geen denken; die stilte drong diep door, concentreerde zich en kwam tot uitdrukking. Denken kan nooit in iets doordringen, maar in zwijgen vallen alle scheidingen weg.


Krishnamurti