het innerlijke Kind

We zeggen wel dat we volwassen worden maar eigenlijk komt er bijna niemand tot volledige wasdom. Eigenlijk blijven we geschonden, gekwetste kinderen met een jasje aan van nu ben ik groot en sterk. Nu weet ik het nu ben ik het. Nu moet ik staande blijven in deze grote wereld en mag geen kind meer zijn. Maar t gekwetste het verwonde, geschonden kind zal hier altijd doorheen stralen, zich uitspreken in alles. Totdat het gezien wordt en geheeld mag worden, het verleden.
Wie kan er gewoon Zijn, gewoon leven, dat het  zo goed is, gewoon genieten van dat je leeft. Dat verliezen we, die onbevangenheid die ontvankelijkheid die ruimte voor het totale leven. Dit alles is ingekapseld door zoveel dat er in het verleden niet mocht zijn, waardoor je afgesplitst raakte van je pure kind zijn. Dat er laagjes overheen kwamen en meer en meer de verbinding verloor met puurheid.

En omdat iedereen zo is, omdat we niet anders weten dan dat t zo is gaat het door........ totdat............ het niet meer kan, je niet meer wil.
Dan mag misschien de schreeuw het verdriet gehoord worden van dat geschonden, gekwetste kind in jou. Dan kan de Stem gehoord gaan worden van het ongeschonden pure Alwetende en overstromend met Liefde Kind in jou. Zo mag er heling komen, en je tot ware wasdom komen. Waarlijk volwassen worden waarin het kind zijn er ook mag zijn, kind zijn onder de kinderen. En ook waar nodig krachtig en duidelijk zijn. Dan ben je mens, echt een man een vrouw vrij staand in het Eeuwige Nu.

Kagib

De uitgesproken woorden:

http://we.tl/ec9OeDq1Oe