Kennis en Liefde

De langgerekte bocht van het strand lag er nagenoeg verlaten bij. Een paar vissers waren tussen de rijzige palmen onderweg naar huis, naar hun dorp. Onder het lopen sponnen ze garen, waarvoor ze het katoen op hun naakte dijen rolden en daarna op de klos wonden; het garen dat ze maakten was dun, maar sterk. Een paar van de mannen liepen met een zekere lichte gratie, anderen sloften vermoeid. Ze waren slecht gevoed en mager en donkerbruin verbrand door de zon. Er kwam een jongen voorbij, zingend en vrolijk, flink stappend; de branding rolde het strand op. Een stevige bries stond er niet, maar er was toch sterke zeegang, met een donderende golfslag. De bijna volle maan rees juist uit het groeblauwe water op en de branding smolt wit weg tegen het gele zand.

Door onze ijdelheid raken we afgestompt, door ervaring en kennis binden we ons, en het water des levens vloeit onze deur voorbij. Om met die jongen mee te kunnen zingen, om met die vissers mee te kunnen sloffen, om garen op je dij te spinnen, om die dorpelingen te kunnen zijn en tevens dat paar in die auto - om dit alles te kunnen zijn, en dan niet als een identificatietrucje, daarvoor is Liefde nodig.
Liefde is niet complex, dat wordt ze door de geest gemaakt. We zitten te veel op de golflengte van de geest en de sfeer waarin de Liefde werkt kennen we niet. We weten hoe begeerte en door begeerte gedreven wilskracht werkt, maar Liefde kennen we niet. Liefde is de vlam, zonder de rook. De rook is ons maar al te vertrouwd; die vervult ons hoofd en en ons hart en we zien slechts door een rookgordijn. We leven niet op één lijn met de Vlam, haar op de voet volgend, ongeacht waarheen ze ons voert. We weten te veel - wat nooit anders dan gering is - en stippelen een weg uit waarlangs de liefde moet gaan. De Liefde zelf ontglipt ons, en dan zitten we met het lege raamwerk.


Krishnamurti