de vlam en de rook

Een moeder gaf haar kind een pak slaag; je hoorde de kreten van pijn. De moeder was heel boos en onder het slaan voer ze hevig tegen het kind uit. Toen we even later terugkwamen, streelde en omarmde ze het alsof ze het dood wilde drukken. Er stonden tranen in haar ogen. Het kind was lichtelijk verbijsterd, maar het keek glimlachend op naar de moeder.
Liefde is een vreemd verschijnsel, en wat raken we die koesterende vlam toch gemakkelijk kwijt! De vlam gaat verloren en wat blijft is rook. Ons hart en onze geest raken vervuld van rook en we brengen onze dagen door in tranen en verbittering. Het lied is vergeten, de woorden hebben hun betekenis verloren; de zoete geuren zijn verwaaid, wij staan met lege handen.

We weten maar niet hoe we de vlam bij de rook vandaan moeten houden en altijd verstikt de rook de vlam. Maar Liefde ligt buiten het bereik van het verstand, buiten de netten van het denken, Liefde valt niet na te streven, aan te kweken, of te koesteren; ze is er als de geest zwijgt en het hart vrij is van al wat tot het domein van het verstand behoort.

Krishnamurti