de tak

Vechtend door het leven.
Je voelt dat je wegzakt in een moeras van vertwijfeling, angst, eenzaamheid.
Uit alle macht probeer je hier uit te komen.
Spartelend, ploeterend, verzet je jezelf tegen de zuigende kracht van het moeras.
Maar hoe meer je jezelf verzet, hoe dieper je wegzakt.
Uiteindelijk geef je op.
Weerloos geef je jezelf over.
Je zit vast.
Je kunt geen kant meer op.
Maar zolang je jezelf niet meer beweegt, zak je niet verder weg.
Het wordt nacht.

Ontroert kijk je naar de miljoenen sterren die zich boven jou openbaren.
Het lijkt alsof ze allemaal met hun licht je hart willen verwarmen, je willen troosten.
Sommigen duiken in een flits naar beneden, maar ze kunnen je niet bereiken,
hoe graag ze dit ook zouden willen.
Om je heen hoor je duizenden klanken, gezangen.
Gezangen van tederheid, bemoediging, van Liefde.
De opkomende maan zet je in een bad van licht.
Verstild, ga je totaal op in wat er om je heen gebeurd.
Je hele wezen vult zich weer met vreugde, met kracht, met liefde.

Opeens verschijnt er boven jou een grote tak.
Zonder na te denken, pak je die stevig vast.
Met een lichte, soepele beweging, wordt je uit het moeras getrokken.
Even later bevindt je jezelf weer op vaste grond.
Als een kind zo blij, huppel je de wijde wereld in, in een vreugdedans het leven omarmend.

Een tak,
een boek,
een diepe innerlijke aanraking,
her-kenning?
Een Liefde, een Weten,
dat niet van deze wereld is.
De Tak hangt altijd boven je.
Open je hart, en grijp hem vast!

Kagib