ZIjn en zoeken

Eigenlijk is t heel wonderlijk. We proberen met zijn allen iets buiten onszelf te vinden, in van alles wat we doen, denken te moeten doen, terwijl Het er altijd is. Elk moment, de ware vervulling, in onszelf.
We gaan er steeds van weg. Meestal gaat er een lange, lange weg aan vooraf, voordat we tot deze conclusie komen. Of er gebeuren radicale gebeurtenissen, komen er radicale ingrepen, ziekte, dood, ontslag etc. En toch zijn dit allemaal stadia op de weg, want je kunt niks forceren. Uiteindelijk zult je Weten zonder dat je het gedaan hebt. Juist het doen blokkeerde het.
Vanuit het zoeken, vanuit het zoeken vanuit een bepaald idee, vanuit een bepaald denkbeeld versmal je de marge van waaruit je de wereld in kijkt, het leven beleeft. Je zet iets vast in een beeld, en alleen dat is er nog maar. Terwijl de werkelijkheid, het nu, zo ruim kan zijn, zoveel kan geven, prikkelen, raken, ontroeren, verwonderen. Als je Wezen aanwezig is, als je in volle aandacht in het nu bent. Gewoon aanwezig bent en door je heen laat gaan wat nu is.

Het is niet straks, het was niet toen, het is nu, en elk volgend nu weer.
Gewoon Zijn, ontspannen zijn.
Geen fixatie op wat zou moeten gebeuren maar alles als een uitdaging zien. Als een ont-dekkingstocht, en uiteindelijk zo een bevrijdingsweg kan worden. Niet vanuit een idee wat zou moeten, maar gewoon het toelaten, het door je heen laten gaan wat nu is. Zodat in het nu je Essentie kan spreken over dat wat is, zonder oordeel, gewoon wat is.
Het leven gaat niet om resultaat, het leven gaat om het proces. Voorwaarden scheppen dat dit proces kan plaatsvinden. En dit kan pas door aanwezig te zijn, in volle aandacht te zijn.
Dit kan heel veel plezier geven, een groots avontuur. Elk stapje dichterbij de Kern meegenomen. Niet je fixeren op carriere of wat dan ook, maar genieten van elk moment. Proeven, door je heen laten gaan van dit moment, wat nu is, en elk volgend moment weer. Zo kunnen er zoveel schatten zichtbaar worden, verwondering vrijkomen. Dan kan meer en meer de Essentie zich openbaren waarin je jezelf totaal vervuld en geborgen voelt.
Je zult zien wat is, en in dat wat is, is zoveel schoonheid en mogelijkheid.


http://www.megaupload.com/?d=W8NJ0LXP


Dus ja, Zien we elkaar, of dat verleden? Zetten we elkaar vast in dat verleden in dat wat we in dat verleden opgebouwd hebben?
Een eindeloos beeldenspel dat we met elkaar spelen.
En wie wil er Zien?
Werkelijk Zien?
Zichzelf doorzien, ontmaskeren.
Zich vrijmaken van al die beelden?
Als dit het enige verlangen is, om vrij te komen van dat verleden, is het allerbelangrijkste dus dat je totaal aanwezig bent in het nu, vol aandacht. Dan kan t Bewustzijn spreken over dat moment, in dat moment over dat wat is. Nietsontziend maar heel rechtvaardig. Dwars door je heen kijkend. Geen schijn maar het zien van de pure waarheid van dat wat je nu bent en doet. De achtergrond van waaruit je doet en bent en leeft. Alles wordt dan in het volle Licht gezet of iemand anders triggert de waarheid, jouw innerlijke waarheid en het Licht zal spreken, je inlichten.

Ja kan pijn doen, kan confronteren, maar uiteindelijk is t zo bevrijdend, als je jezelf meer en meer van al die beelden bevrijdt ontstaan in dat verleden.
Want dan ken je jezelf. Je Weet wie je bent. Je Weet van waaruit je bent, van waaruit je leeft, van waaruit je handelt. Wat een ander ook zegt, je Weet. En dan ben je vrij in dat moment. Dan kun je onbevangen zijn, als je waarlijk verbinding gemaakt hebt met dat Eeuwige moment, wat buiten de tijd staat. Dan is er een helder Zien, een helder Weten over dat wat is. Zijn alle beelden verdwenen.
Dit is volwassen worden, als alles, alles wat in potentie, in Essentie in jou aanwezig is, tot volle wasdom mag/kan komen. En dit proces houdt nooit op.



Kagib

De uitgesproken woorden:

http://www.megaupload.com/?d=RIBK2WAH