Realiteit
Nu kan er vervulling zijn, je totaal vervuld zijn.
Zonder enig beeld over het verleden, of verlangen naar dat verleden.
Zonder enig verlangen naar iets in de toekomst. Alleen maar dit nu. In het Eeuwige nu kan en zal uiteindelijk alles tot vervulling komen, samenkomen, samensmelten.
Er is een werkelijkheid die bestaat, die heel concreet is.
Maar over die werkelijkheid worden heel veel beelden gevormd. Van daaruit ziet ieder die werkelijkheid, ook bv de materie net weer anders, en bezien we elkaar vanuit een bepaalde achtergrond.
Daarin zien we elkaar vaak niet meer, alleen onszelf. Het beeld dat we over de ander hebben.
Toch kun je terugkeren naar een zijnsstaat waarin je puur ziet wat is.
Als alle beelden verdwenen zijn.
Dat wat is in het moment.
Je doet je ogen open, en van alles verschijnt er, dus ook de stoel, de tafel, de computer, wat dan ook. Die zijn ook concrete realiteit. Die verbeeldt je jezelf niet, ook niet als je weer puur verbinding hebt met de werkelijkheid.
Het belangrijkste is de mens, hoe je die ziet.
Ook daarin, als alle beelden, alle subjectiviteit, alle denken over de ander, alle invullingen, alle oordelen en vooroordelen etc. over de ander verdwenen zijn blijft er een realiteit.
Dan is de ander niet ineens een Bron van Liefde.
Maar je ziet zuiver wat is, maakt er niks anders van.
Je ervaart wat er speelt, wat er op dat moment in de ander omgaat, wat in de ander leeft, van waaruit de ander leeft, zonder gedachten hierover.
Je ziet/ervaart wat is, wat op dat moment is. Wat op dat moment in de lucht hangt, zonder eigen invulling, zonder idee dat t goed of slecht is, het is wat het is.
Kagib
De uitgesproken woorden
Zonder enig beeld over het verleden, of verlangen naar dat verleden.
Zonder enig verlangen naar iets in de toekomst. Alleen maar dit nu. In het Eeuwige nu kan en zal uiteindelijk alles tot vervulling komen, samenkomen, samensmelten.
Er is een werkelijkheid die bestaat, die heel concreet is.
Maar over die werkelijkheid worden heel veel beelden gevormd. Van daaruit ziet ieder die werkelijkheid, ook bv de materie net weer anders, en bezien we elkaar vanuit een bepaalde achtergrond.
Daarin zien we elkaar vaak niet meer, alleen onszelf. Het beeld dat we over de ander hebben.
Toch kun je terugkeren naar een zijnsstaat waarin je puur ziet wat is.
Als alle beelden verdwenen zijn.
Dat wat is in het moment.
Je doet je ogen open, en van alles verschijnt er, dus ook de stoel, de tafel, de computer, wat dan ook. Die zijn ook concrete realiteit. Die verbeeldt je jezelf niet, ook niet als je weer puur verbinding hebt met de werkelijkheid.
Het belangrijkste is de mens, hoe je die ziet.
Ook daarin, als alle beelden, alle subjectiviteit, alle denken over de ander, alle invullingen, alle oordelen en vooroordelen etc. over de ander verdwenen zijn blijft er een realiteit.
Dan is de ander niet ineens een Bron van Liefde.
Maar je ziet zuiver wat is, maakt er niks anders van.
Je ervaart wat er speelt, wat er op dat moment in de ander omgaat, wat in de ander leeft, van waaruit de ander leeft, zonder gedachten hierover.
Je ziet/ervaart wat is, wat op dat moment is. Wat op dat moment in de lucht hangt, zonder eigen invulling, zonder idee dat t goed of slecht is, het is wat het is.
Kagib
De uitgesproken woorden
Reacties