duisternis

Ik zie de goedbedoelde schade
die 'liefde' hulpeloze kinderen toebrengt.
Ik zie de tekenen van wreedheid
bij godsdienstfanatici.
Ik zie redelijke Farizeeërs
bepalen wat er tegen Jezus pleit,
en het als hun plicht beschouwen hem
uit de weg te ruimen.
Het beangstigt me
dat ik wellicht lijd aan de ziektes
van de hoge priester en de Farizeeërs.

Ze waren zo zeker van zichzelf,
zo overtuigd van hun gelijk,
zo afgesloten voor andere standpunten
en verandering.
Ik denk aan mensen van wie ik weet
dat ze zo zijn.
En dan denk ik aan mezelf.

De Farizeeërs waren geneigd te oordelen.
Voor hen waren mensen goed of slecht.
Er was nooit iets goed aan iemand
die slecht was naar hun (voor)oordeel.
Ik denk aan andere mensen die blijkbaar
ook zo zijn.
Ik denk aan mezelf.
Ik maak een lijst van 'slechte' mensen die ik ken
en vraag me af of ze in wezen misschien niet
veel beter zijn dan ik.

De Farizeeërs waren het establishment.
Ze waren bang om dwars te liggen.
Ik denk aan mezelf.
De Farizeeërs hielden van macht.
Ze dwongen je voor je bestwil tot het juiste.
Ze lieten je daarin niet vrij.
Alweer denk ik aan mezelf.
Uiteindelijk conformeerde een Farizeeër zich.
Misschien zag hij de aangeklaagde vóór zich
als niet schuldig,
maar hij had de heilige moed niet
zijn gelijken te trotseren en te zeggen
wat hij dacht.
Ik denk, met spijt, aan mijn angst om te kwetsen,
het oneens met iemand te zijn,
aan mijn behoefte om te behagen.

Ik ben niet veel beter
dan de mannen die de Verlosser vermoordden.
Al wat ik zeggen kan is;
Heer, ik ben een zondaar.
Wees mij genadig.

Ik hoor hem vriendelijk antwoorden:
Je bent me dierbaar, mijn kind.
Wat hij daar in 's hemelsnaam mee wil zeggen?
Ik gebruik zijn ogen om erachter te komen wat
hij in mij ziet, dat hij, zelfs al kent hij mijn
zondigheid, zegt: Je bent me dierbaar.
Met diezelfde ogen kijk ik naar 'zondaars'
- de Hitlers en Stalins van onze tijd.
Ik zie dan mensen die ik verafschuw--- verwerp.

Misschien heb ik die ogen van hem nodig
om me tot mededogen te bewegen
en me te redden van de Farizeeëer in mijzelf.


Anthony de Mello

Reacties

Walter zei…
Ooit ben ik zover gegaan mij in de persoon van Hitler te verplaatsen, net zolang tot de tranen van verdriet en pijn mij uit de ogen liepen. Het kan bijna niet anders dan zijn pijn en verdriet geweest zijn...
Een intense ervaring die eigenlijk totaal niets te maken had met het goed praten of veroordelen van zijn daden.
Kagib zei…
Mooi, dank voor je delen lieve Walter. :)))

Ja, ik ben zo boos en verdrietig geweest over alles wat in de wereld gebeurde, en ik kan t gewoon niet meer het is er niet meer, is helemaal verdwenen door het tot begrip komen over wat is.

Een film wat n stuk onrecht weergeeft film gebaseerd op de waarheid kan me echt nog wel raken, maar t is zoiets als de ontkoppeling van daad en dader. Over daden kan r heel veel verdriet zijn al heb ik daar nu n goeie film voor nodig hoor hihihi dat ik geraakt kan worden maar de dader doet niet zomaar wat ie doet. Op daden mag je dus best iemand aanspreken maar bij de dader zou ik zelf onderzoeken de gronden de beweegredenen waarom iemand iets gedaan heeft. :)))

Ben gewoon heel neutraal jongetje geworden heel onpersoonlijk maar nog wel lief hoor hihihi

Nog n fijn weekend voor jou liefs Kagib :))

Populaire posts van deze blog

HET PAD

eigenwilligheid en de Wil

MYSTIEKE WEDERGEBOORTE