2-10-42 ziek
Het is me of ik de vingers van mijn hand maar hoef uit te spreiden en ik houd heel Europa en Rusland erbij, onder mijn greep. Zo klein en zo overzichtelijk en vertrouwd en met één hand te omspannen is het me geworden. Alles komt me voor zo nabij te zijn - óók in dit bed. Houdt daaraan vast: ook in dit bed. Ook als ik er wekenlang stil en roerloos zal moeten liggen. Het is me nu nog te moeilijk. Ik kan me niet verzoenen met de gedachte dat ik in bed zou moeten blijven.
Ik beloof je, ik zal leven volgens mijn beste scheppende krachten op iedere plek waar jij meent me te moeten vasthouden. Maar ik wil woensdag zo graag gaan, al is het maar voor die twee weken. Ja, ik weet wel, er zijn risico's: er komt steeds meer SS in het kamp en steeds meer prikkeldraad eromheen, het wordt alles verscherpter, misschien kunnen we niet eens weg over twee weken, zoiets is altijd mogelijk.
Een beetje door het huis gewandeld.
Ach wie weet, misschien valt het toch nog mee, is het alleen wat algemene bloedarmoede, die ik daar met drankjes ook voor elkaar krijg. Maar overigens: een mens moet niet kortzichtig zijn en niet op te korte termijn leven.
En nu schijn ik dus 'gesperrt' te worden. Nu moet ik zeker in de lucht springen van plezier, vroeg ik aan de notaris met dat ene korte been. Ik wil al die papiertjes waarvoor de joden zich onderling doodvechten toch helemaal niet hebben, waarom vallen ze me dan vanzelf toe? In alle kampen over heel Europa zou ik willen zitten, aan alle fronten zou ik willen zijn, ik wil toch immers niet z.g. 'veilig'zijn, ik wel er toch bij zijn, ik wil een klein beetje verbroedering op iedere plek waar ik ben tussen al die z.g. vijanden, ik wil begrijpen wat er gebeurt, ik zou willen dat zovelen als ik maar bereiken kan - en ik weet dat ik velen kan bereiken, het wereldgebeuren zouden begrijpen op mijn manier. Maak me gezond, mijn God.
Etty Hillesum
Ik beloof je, ik zal leven volgens mijn beste scheppende krachten op iedere plek waar jij meent me te moeten vasthouden. Maar ik wil woensdag zo graag gaan, al is het maar voor die twee weken. Ja, ik weet wel, er zijn risico's: er komt steeds meer SS in het kamp en steeds meer prikkeldraad eromheen, het wordt alles verscherpter, misschien kunnen we niet eens weg over twee weken, zoiets is altijd mogelijk.
Een beetje door het huis gewandeld.
Ach wie weet, misschien valt het toch nog mee, is het alleen wat algemene bloedarmoede, die ik daar met drankjes ook voor elkaar krijg. Maar overigens: een mens moet niet kortzichtig zijn en niet op te korte termijn leven.
En nu schijn ik dus 'gesperrt' te worden. Nu moet ik zeker in de lucht springen van plezier, vroeg ik aan de notaris met dat ene korte been. Ik wil al die papiertjes waarvoor de joden zich onderling doodvechten toch helemaal niet hebben, waarom vallen ze me dan vanzelf toe? In alle kampen over heel Europa zou ik willen zitten, aan alle fronten zou ik willen zijn, ik wil toch immers niet z.g. 'veilig'zijn, ik wel er toch bij zijn, ik wil een klein beetje verbroedering op iedere plek waar ik ben tussen al die z.g. vijanden, ik wil begrijpen wat er gebeurt, ik zou willen dat zovelen als ik maar bereiken kan - en ik weet dat ik velen kan bereiken, het wereldgebeuren zouden begrijpen op mijn manier. Maak me gezond, mijn God.
Etty Hillesum
Reacties