de Eeuwige 3
Waarom vermengen de mensen het kleurloze licht van het eeuwige leven in zich zelve met zodanige duisternissen dat het licht en de vreugde, de kracht en de grootheid ervan, niet meer zijn te herkennen? Zij behangen hun kamers met de meest smakeloze kleuren, die een vergiftigende uitwerking hebben op hun denken en gevoelen. Weet dan niemand meer dat het lichaam een tempel van de geest behoort te zijn, de lichtende vreugdevolle scheppende geest waardoor hij weer weet dat zijn schepper in hem woont, de schepper die hemzelf wederom tot schepper maakt van zijn eigen innerlijk milieu, zijn werkelijke innerlijke behuizing, vol licht en warmte en goedheid en kracht. Welk een geluk kan er in de mens wonen en waarom wil hij het niet?
Want het is een onbegrijpelijk, een niet te zeggen geluk, dat zich mededeelt aan zijn levende organen, als het woord in hem levend gaat worden, niet het gedrukte, niet het opgelegde, niet het gedwongene, niet het woord van een ander, maar dat van zijn eigen keuze. Want wij zijn het zelf, die de woorden in ons levend maken moeten zodat we ze kunnen erkennen en de waarden ervan gevoelen en ervan doordrongen worden en erdoor gesterkt; een voorproefje beleven van wat ons te wachten staat uit het 'In den Beginne' van het grote geluk, dat is in de heerlijkheid en de wijsheid en de dankbaarheid, in de kracht en de sterkte van de Levende, die wij aanvankelijk onmachtig zijn te zien maar waarvan wij juist door het te willen met grote innigheid, de kostelijke ervaring deelachtig zullen zijn.
Zullen we dan onze woning niet anders inrichten om de hoge gast in ons zelf te ontvangen? Zullen we dat waarachtige Ik niet een plaats gaan bereiden? Het Ik dat geen hoogmoed kent, dus ook geen enkele vorm van afgunst, dat niet vertroebeld kan worden door ongelukkigheid en somberheid. Want alle eerzucht is de Levende vreemd, alle angst, alle hebzucht, alle verderfelijke kwaliteiten.
Barend van der Meer
De uitgesproken woorden:
http://www.megaupload.com/?d=61IKKHDS
Want het is een onbegrijpelijk, een niet te zeggen geluk, dat zich mededeelt aan zijn levende organen, als het woord in hem levend gaat worden, niet het gedrukte, niet het opgelegde, niet het gedwongene, niet het woord van een ander, maar dat van zijn eigen keuze. Want wij zijn het zelf, die de woorden in ons levend maken moeten zodat we ze kunnen erkennen en de waarden ervan gevoelen en ervan doordrongen worden en erdoor gesterkt; een voorproefje beleven van wat ons te wachten staat uit het 'In den Beginne' van het grote geluk, dat is in de heerlijkheid en de wijsheid en de dankbaarheid, in de kracht en de sterkte van de Levende, die wij aanvankelijk onmachtig zijn te zien maar waarvan wij juist door het te willen met grote innigheid, de kostelijke ervaring deelachtig zullen zijn.
Zullen we dan onze woning niet anders inrichten om de hoge gast in ons zelf te ontvangen? Zullen we dat waarachtige Ik niet een plaats gaan bereiden? Het Ik dat geen hoogmoed kent, dus ook geen enkele vorm van afgunst, dat niet vertroebeld kan worden door ongelukkigheid en somberheid. Want alle eerzucht is de Levende vreemd, alle angst, alle hebzucht, alle verderfelijke kwaliteiten.
Barend van der Meer
De uitgesproken woorden:
http://www.megaupload.com/?d=61IKKHDS
Reacties