de Eeuwige 2
Dit gaat het verstand verre te boven en geen macht ter wereld, geen dood en verderfpredikers, geen geraffineerde drogredenen en ideologieën kunnen dit licht, deze waarheid en dit Leven ongedaan maken en uitblussen. Het is alleen deze aldoorstromende, al-verlossende liefde, die een ieder mens die wil, zal levend maken en de dood in hem zal overwinnen, omdat de dood alleen maar heerschappij heeft over het aardse lichaam, het aardse omhulsel waaraan de mens zich hecht alsof het het leven is.
Op het aardse omhulsel schrijft de geest der vergankelijkheid, de leiders der lagere aardse orde, het spel van goed en kwaad in eindeloze variaties gekleurd en vermengd met de machtsbelangen die aan de orde van de dag zijn, waardoor de ziel steeds weer wordt verstrikt en begoocheld. Niet dit spel is de verlossende kracht voor de mens. Slechts schaduwen van de bewegende takken der bomen als de wind waait langs de ramen.
Ons lichaam is het huis, de woning, waarin wij intrek hebben genomen. In vele woningen hebben de verbittering, de onmacht, de negatie van de Levende, het chagrijn en de ziekte en allerwegen de ellende zich gezeteld. Want daarmede meubileert de mens zijn huis? Schept hij zich een innerlijk milieu? Geeft hij vorm en gestalte aan zijn innerlijk leven? Weet hij wel eens dat er een innerlijk leven is? Heeft hij enige herinnering in zich zelve aan de Levende? Kent hij zich zelf zo weinig dat hij niets en niets ontdekken zou van de ware werkelijkheid van zijn Ik, het uitermate subtiele maar onvernietigbare aanrakingspunt met het leven dat eeuwig is en waaruit hem krachten toe kunnen stromen van een ongehoorde kwaliteit en schoonheid?
Barend van der Meer
De uitgesproken woorden:
http://www.megaupload.com/?d=DQJ5GZQ6
Op het aardse omhulsel schrijft de geest der vergankelijkheid, de leiders der lagere aardse orde, het spel van goed en kwaad in eindeloze variaties gekleurd en vermengd met de machtsbelangen die aan de orde van de dag zijn, waardoor de ziel steeds weer wordt verstrikt en begoocheld. Niet dit spel is de verlossende kracht voor de mens. Slechts schaduwen van de bewegende takken der bomen als de wind waait langs de ramen.
Ons lichaam is het huis, de woning, waarin wij intrek hebben genomen. In vele woningen hebben de verbittering, de onmacht, de negatie van de Levende, het chagrijn en de ziekte en allerwegen de ellende zich gezeteld. Want daarmede meubileert de mens zijn huis? Schept hij zich een innerlijk milieu? Geeft hij vorm en gestalte aan zijn innerlijk leven? Weet hij wel eens dat er een innerlijk leven is? Heeft hij enige herinnering in zich zelve aan de Levende? Kent hij zich zelf zo weinig dat hij niets en niets ontdekken zou van de ware werkelijkheid van zijn Ik, het uitermate subtiele maar onvernietigbare aanrakingspunt met het leven dat eeuwig is en waaruit hem krachten toe kunnen stromen van een ongehoorde kwaliteit en schoonheid?
Barend van der Meer
De uitgesproken woorden:
http://www.megaupload.com/?d=DQJ5GZQ6
Reacties