rijpen

Diepte, rijpheid, volwassenheid kun je niet doen.

Het is een vrucht.
Er is een kans dat deze vrucht kan groeien.
Of die kan groeien hangt van je intentie af.
Ook aan die intentie gaat meestal heel veel vooraf.
Loutering. Dat je het op allerlei manieren wel probeert te doen, vechten, geluk buiten jezelf proberen te vinden.
Totdat je inziet dat t op die manier niet werkt. Dat jij het niet kan doen. Dat je slechts jezelf open kan stellen, ruimte scheppen, leeg worden voor dat wat wel Weet en Ziet. Het ego wil in eerste instantie met alle macht aan een droom vasthouden Wat voor droom dan ook. Vechten voor die droom. Niet wakker worden, nee het liefst blijven slapen, in wat voor droomwereld je ook leeft. Ieder leeft in zijn eigen droomwereld. Een droom die er heel mooi uit kan zien, verheven, mensen redden/helpen etc. maar t blijft toch dromen. Jij blijft het doen, en de Werkelijkheid kan zich niet openbaren.

Wakker worden doet pijn.
Wakker worden vervreemdt je in eerste instantie van je medemens. Je kunt niet meer mee doen. Je doorziet meer en meer alles. Alle spelletjes, alles waar we, waar jij vol van bent. Je realiseert je steeds meer dat t allemaal lucht is.
Dan kan er een verstilling ontstaan, een stuk van overgave.
En zo kan langzaamaan die vrucht in jezelf groeien, zonder dat je het doet. Je hebt er slechts ruimte voor geschapen. En zonder dat je er iets voor doet, komt er waarlijk begrip vrij, waarlijk Liefde voor alles, voor je medemens. Het leven verdiept zich steeds meer, je rijpt steeds meer. Meer en meer kun je dan waarlijk tot volle wasdom komen, waarlijk volwassen worden.
We zitten allemaal op een verschillend stadium in deze ont-wikkeling. De ene gaat in eerste instantie verder en verder van Huis, raakt meer en meer vol van zijn droom. De ander kijkt meer en meer door zijn/haar droom heen, wordt de werkelijkheid meer en meer zichtbaar.
Het mooie hierin is, dat de Werkelijkheid de droomwereld van anderen met begrip, met Liefde omvat. Zo mooi zit het allemaal in elkaar.
Je maakt je uiteindelijk niet meer zo druk over zoveel. Het kan niet meer prikkelen, niet meer raken, zonder dat je jezelf ervoor afsluit. Er zijn gewoon geen aanrakingspunten meer.
Je speelt jouw spel, dat wat nodig is, maar t kernpunt, het fundament waar je leven op gebaseerd is, is dat Andere. Dat die vrucht door kan groeien. Dat hiervoor ruimte blijft. Dat je waarlijk meer en meer op mag bloeien van binnenuit. Dat het Andere meer en meer door jou heen mag uitstralen, zich openbaren.


Kagib

De uitgesproken woorden:

http://www.megaupload.com/?d=RQYMQJJR