Kagib Weteninhethart

Afscheid nemen. Niet altijd makkelijk. Zoveel dat was. zoveel dat zo mooi was zo lief was zo fijn was. Zo intens en vreugdevol. Zoveel dat pijn was dat verdriet was dat verwarring was dat boosheid was. Ook dat is vaak niet makkelijk los te laten. Afscheid nemen van de tijd. Afscheid nemen van wat binnen de tijd plaats heeft gevonden. Is dat mogelijk? Afscheid nemen van n jaar. Een vol jaar van leven en beleven van emoties en verlangens. Een vol jaar van ontmoetingen en moetingen. Vol van werk en leven. Vol van kinderen en relaties. Vol van bezig zijn met zoveel. Zo vol hiervan zijn. Zoveel dat zich opgebouwd heeft binnen situaties waar verwarringen ontstaan zijn in intermenselijke relaties, spraakverwarring. Niet meer tot elkaar kunnen komen. Een jaar vol met zoveel. En nu mag je afscheid nemen. Een kans. Alsof er niets was. Afscheid nemen met n hart van liefde. Dat t toch goed was. Dat t was wat t was. Er werd iets zichtbaar, er werd iets getoond, In dat wat was. Alles ...

Eigenlijk is t te laat als je het nu nog wil doen, iets wel of niet wil doen, of hoe je t doet. Dat nu is een vrucht van het verleden. Van daaruit ga je om met dingen zoals ze gevormd zijn door dat verleden. Bewustzijn gaat om het vrijmaken, vrijworden van dat verleden. Jezelf doorzien. Zo kun je vele krachten vrijmaken die in het nu 'gebruikt' kunnen worden. Dus door dingen te onderdrukken, weg te drukken, of iets anders ervan te maken, dat werkt niet. Allerlei emoties die je hebt, hoe je naar dingen, naar mensen kijkt. Maar pas door dit te zien, door je heen te laten gaan, dat wat is kun je de emotie bevrijden. Zo kun je de kracht vrijmaken die erin verborgen zit. Bv agressiviteit, kan assertiviteit worden. Een grote kracht die soms nodig is, helder en direct zijn. Koppigheid kan vastberadenheid worden, een rots zijn. Staan voor je innerlijke Kracht waar nodig. Verdriet, kan zachtmoedigheid worden, medeleven, compassie. En zo verder. En het moment is dan h...

Liefde schept om de ander heen een veilige ruimte, waarin die ander zichzelf kan worden. Romano Guardini Ja, bij mij roept het twee dingen op. Ten eerste, de ware Liefde die geeft ons alle ruimte, die is er onvoorwaardelijk voor ons, in onszelf, in alles dat is. Die heeft ons onvoorwaardelijk lief. Daarin mogen we alles doen wat we maar willen. Het dwingt ons tot niks. Het geeft ons alle ruimte om onszelf te ont-wikkelen. Ja, daarin mogen we onszelf zijn, wie we maar zijn. Als we ons hiervoor openen, dan zal het ons gaan helpen gewoon omdat het niet anders kan, omdat het echt Weet wat goed voor ons is. Jijzelf kan ook die ruimte geven aan de ander als jij ruimte hebt voor jouzelf. Als jij mag zijn wie jij bent, mag de ander ook zijn wie hij/zij is. Eigenlijk kan dit pas echt als je voeling hebt gekregen met die Liefde die jou draagt. Dat je jezelf daarin ingebed voelt, gedragen door voelt. Dat je daarin niet zoveel meer hoeft. Je hebt als het ware ruimte gemaakt voo...

Als we een intieme relatie aangaan, is onze grootste fout te verwachten dat onze partner van ons houdt. Het geheim van blijvende liefde is dat we een intieme relatie in de eerste plaats aangaan om te geven, niet om te ontvangen. Idealiter zouden we, voordat we een huwelijk aangaan, volledig voor onszelf moeten kunnen zorgen. Als we al een rijk leven hebben en van onszelf houden, zijn we niet afhankelijk van een partner. Als we dan liefde van de ander krijgen, is dat een extra geschenk. In plaats van van onze partner de liefde die we nodig hebben te verwachten, moeten we voor onszelf zorgen. JOHN GRAY Ja, wat hij hier aanduidt is eigenlijk het eindpunt. Op zich is het geen probleem als je daar nog niet bent, en daar gaat het ook niet om. In een ware relatie gaat het erom dat er wederzijds openheid respect en gelijkwaardigheid is. Dat er een intentie bestaat om samen tot dat punt te komen. Durven kwetsbaar te zijn, durven je zwakke plekken onder ogen te zien, je pijnlijk...

Waarom hebben mensen moeite met"niets"? Ligt de kern er niet in dat de mens zo geprogrammeerd is? Dat het ons met de paplepel ingegoten is dat je iets moet zijn? Vanaf de geboorte en dan verder en verder, van generatie op generatie. Dat we gewoon in eerste instantie niet beter weten? En juist omdat we altijd iets moeten zijn, moeten doen, behoren te doen, wordt niets iets heel gevaarlijks, confronterends, want we associeren niets met leegte. Dat is toch de accu waar deze wereld op, om draait het iets zijn. Wat dit dan ook is, waar je dit dan ook in vindt. Liefste dat het past. Dat je past in/binnen het spel dat de anderen spelen. Maar och de tegenbeweging vervuld ook wel al is t dan soms wat onzekerder. Ook daarmee kun je helemaal vol zijn. Al die programma's willen niet verdwijnen daar komt het op neer. Al die programma's die om voorrang vechten in ons denken. Omdat we Het nog niet gevonden hebben, kunnen die programma's hun programma uitzenden...

Wanneer gij blijde zijt, schouwt dan diep in uw hart, en gij zult zien dat enkel wat u smart gegeven heeft, ook vreugde brengt. Wanneer gij verdrietig zijt, blikt dan opnieuw in uw hart en gij zult zien dat ge weent om wat u vreugde schonk. (...) Voorwaar, als een weegschaal hangt ge tussen uw smart en uw vreugde. Alleen wanneer ge ledig zijt, staat gij stil en zijt in evenwicht. Kahlil Gibran Het is natuurlijk niet zo zwart/wit zoals hij het hier aanduidt. Maar het is wel zo dat veruit de meeste mensen steeds weer heen en weer gegooid worden, op en nee, heen en weer, blij en verdrietig, verwachtingsvol en weer teleurgesteld, liefde en haat enz. Het houdt niet op. Het houdt nooit op, zolang we dit als vanzelfsprekend achten. Zolang we blijven denken dat dit het leven is. Er geen ruimte is voor meer. En er is ruimte voor veeeel meer, als jij hier ruimte voor maakt. Voeling krijgen met iets in jou wat niet meedoet aan al dat heen en weer gegooi. Het blijft wel aanwezig ...

Dat is uiteindelijk de kern dat wij ruimer en ruimer en ruimer worden. Maar niet wij worden ruimer, wij ruimen het veld. Pas dan kan dat alomvattende de ruimte in ons laten ervaren. Meer en meer omvattend/bevattend worden, juist door te verdwijnen. Dit proces kan altijd voortgang vinden, houdt nooit op dit verruimen, als we er ruimte aan geven. Voorwaarde voor dit proces is nederigheid. Maar nederigheid kun je niet doen, het mag een ervaring worden waardoor je vanzelf nederig wordt. In een besef dat Tao dat de Kracht dat het Zijn, zo, zo wijs zo, zo Liefdevol zo vol compassie zo veel dimensies heeft. Zozeer alles Weet dat je niet anders meer kunt dan symbolisch je hoofd buigen en zeggen niet mijn wil geschiede. Neem me mee. Laat me meestromen met die Eeuwige stroom waar die ook heen gaat. En daarin voel je jezelf zo geborgen, zo beschermd, zo gedragen waardoor het leven licht en blij mag zijn. Waardoor dankbaarheid opwelt dat je leeft, dat je dit hebt mogen vinden in...

Alleen iemand die pijn heeft, haalt uit naar anderen. Paul Ferrini Dat kan een eye-opener zijn, bovenstaande. Het lastige is, heel heel veel is onbewust. Heel veel van ons handelen is onbewust, en veruit de meeste mensen zijn nog onbewust. En vanuit dat onbewust zijn reageren we op elkaar. We denken dat we dit zijn, dat het zo is, en niet anders, en bijna altijd kijken we helemaal niet in onszelf wat de betekenis van die reactie is die we hebben op de ander, op het leven. Dus ook, geestelijke pijn, is bijna altijd onbewust, verborgen geraakt. En vanuit die verborgenheid wordt naar anderen uit gehaald, op alle mogelijke manieren. Eventueel goed voor jezelf je hierin bewust te maken. Waarom val ik steeds aan? Maar ook in hoe iemand op jou reageert, misschien naar jou uithaalt. Niet meteen terug slaan, in verdediging, met woorden, terug in de aanval. Dat zal niets oplossen. Maar het open gooien, het eventueel uitspreken, he, wat is hier, wat is met je aan de hand. Wat ...

Iemand die liefheeft zonder voorwaarden is nooit gehecht aan de afloop. Paul Ferrini Ja, dat hoor je vaker he, de onvoorwaardelijke liefde, dat is het. En ja, dat is Het ook. Alleen dat kunnen wij niet doen. Dat zal zich dan vroeg of laat 'wreken' Onvoorwaardelijke Liefde kunnen we wel vrijmaken. Beter gezegd, ons laten bevrijden door die onvoorwaardelijke Liefde. Het komt eropneer in die Liefde is het vervuld. In die Liefde is alle afhankelijkheid van de mens, van de wereld om jou heen verdwenen. In die Liefde doe je niets meer ter compensatie, ook niet onbewust. In die Liefde stroom je als het ware over, al mag het ook binnenin blijven. In die Liefde is waarlijk Vrijheid. In die Liefde doe je wat het moment vraagt en laat dan los. De verantwoordelijkheid, hoe hiermee omgegaan wordt ligt dan bij de ander. lieve warme groet Kagib

Wat gebeurt is altijd een teken, van betekenis, dus ook rampspoed etc. Maar wat het teken is, is open. Als we ontvankelijk zijn zullen we het Weten. Als er emoties geraakt worden, dan is t duidelijk, dan zijn er aanrakingspunten die gezien willen worden. Er is een ingang in jou die, die aanraking kan veroorzaken. Door te zien wat dit is, zal dit verdwijnen, zal het oplossen in dit inzicht in dit Licht. Dus daar gaat het uiteindelijk om, wat kan jou nog raken, wat kan jou nog gespleten maken, wat kan jou nog uit je midden halen, buiten jezelf door laten geraken? Heb het hier natuurlijk niet om bv even een stuk van rouw/verdriet als je iemand los moet laten, iemand sterft, dat is heel natuurlijk. Maar voor de rest geeft het leven zich om jou heen vorm, toont een spiegel om iets zichtbaar te maken wat nog gezien wil worden. Iedereen speelt daarin zijn/haar rol, niet alleen situaties maar ook mensen. Dit wil niet zeggen dat alle chaos, alle ontberingen, alle rampspoed e...

Wanneer gij blijde zijt, schouwt dan diep in uw hart, en gij zult zien dat enkel wat u smart gegeven heeft, ook vreugde brengt. Wanneer gij verdrietig zijt, blikt dan opnieuw in uw hart en gij zult zien dat ge weent om wat u vreugde schonk. (...) Voorwaar, als een weegschaal hangt ge tussen uw smart en uw vreugde. Alleen wanneer ge ledig zijt, staat gij stil en zijt in evenwicht. Kahlil Gibran Het is natuurlijk niet zo zwart/wit zoals hij het hier aanduidt. Maar het is wel zo dat veruit de meeste mensen steeds weer heen en weer gegooid worden, op en nee, heen en weer, blij en verdrietig, verwachtingsvol en weer teleurgesteld, liefde en haat enz. Het houdt niet op. Het houdt nooit op, zolang we dit als vanzelfsprekend achten. Zolang we blijven denken dat dit het leven is. Er geen ruimte is voor meer. En er is ruimte voor veeeel meer, als jij hier ruimte voor maakt. Voeling krijgen met iets in jou wat niet meedoet aan al dat heen en weer gegooi. Het blijft wel aanwezig ...

De ochtendschemering maakte geen haast. De sterren straalden nog, de bomen bleven in zichzelf gekeerd; er riep geen enkele vogel, zelfs de kleine uilen niet, die de hele nacht krassend van boom tot boom trokken. Op het gebulder van de zee na was het ongewoon rustig. Er hing die bepaalde geur van veel bloemen, rottend blad en vochtige grond; er was geen zuchtje wind en de geur was overal. De aarde wachtte op de dageraad en op de dag die komen zou. Er heerste afwachting, geduld en een ongewone stilte. Die stilte was Liefde. Niet de liefde voor iets of iemand, het was gewoon Liefde, zonder sentiment, zonder gevoelens. Het was iets dat compleet was in zichzelf, onbeschut, intens, zonder wortels en ongericht. Het geluid van die vogel in de verte was die Liefde. Ze was tijdloos en woordloos aanwezig. Ze was geen emotie, die verflauwt en wreed is. Omdat ze onbeschut was, was ze uiterst kwetsbaar en dus onverwoestbaar. Meditatie was het geluid van de vogel, die vanuit die le...

Het was een koele morgen en de zon kwam langzaam op achter het dichte geboomte; er vielen lange schaduwen en de zachte dauw lag nog op het gras. In de kleine vijver dreven twee blauwe waterlelies met een gouden hart; het was een lichtgouden kleur en het blauw was het blauw van de lentehemel. De bladeren waren rond en heel groen en een kleine kikvors met starende ogen zat bewegingloos op één ervan. De twee waterlelies waren de verrukking van de hele tuin, zelfs de grote bomen zagen zonder schaduw op hen neer; ze dreven teer, zacht en stil in hun vijver. Als je naar ze keek, hield ieder reageren op, je gedachten en gevoelens losten op en alleen die twee lelies bleven over in hun schoonheid en vrede. Ze waren intens, zoals alles wat leeft dat is, behalve de mens, die zo onophoudelijk met zichzelf bezig is. Terwijl je naar die twee keek, was de wereld veranderd, niet in een betere maatschappelijke orde, waarin minder tirannie en meer vrijheid was, of waarin de armoede wa...

Zijn we niet allemaal verslaafd? Of in andere bewoordingen, geprogrammeerd op allerlei manieren, waardoor we onszelf verloren hebben? Waardoor we niet meer gewoon durven/kunnen Zijn. Waardoor er zoveel stemmetjes in onszelf spreken waardoor we ons Zelf vergeten, of niet meer horen. Waardoor we zo afhankelijk zijn van oordeel en beoordeling van die ander om ons heen Waardoor we nooit vrij zullen zijn? Nooit zien wat is, maar het misvormde programma dat door je heen kijkt, je blik kleurt en vervormd. Afkicken is niet makkelijk. Want dit betekent jezelf onder ogen zien. Zien overal waarin je geprogrammeerd bent, niet jezelf bent maar zoveel dat ontstaan is in dat verleden, dat door jou heen leeft in het heden. Dit doet pijn, dit confronteert, dit maakt onzeker, want schijnonzekerheden worden onderuit gehaald. Je kunt niet meer zo makkelijk meedoen met de rest, niet meer het spel meespelen in eerste instantie. Licht confronteert, Bewustzijn confronteert, want het doorli...

Alleen iemand die pijn heeft, haalt uit naar anderen. Paul Ferrini Dat kan een eye-opener zijn, bovenstaande. Het lastige is, heel heel veel is onbewust. Heel veel van ons handelen is onbewust, en veruit de meeste mensen zijn nog onbewust. En vanuit dat onbewust zijn reageren we op elkaar. We denken dat we dit zijn, dat het zo is, en niet anders, en bijna altijd kijken we helemaal niet in onszelf wat de betekenis van die reactie is die we hebben op de ander, op het leven. Dus ook, geestelijke pijn, is bijna altijd onbewust, verborgen geraakt. En vanuit die verborgenheid wordt naar anderen uit gehaald, op alle mogelijke manieren. Eventueel goed voor jezelf je hierin bewust te maken. Waarom val ik steeds aan? Maar ook in hoe iemand op jou reageert, misschien naar jou uithaalt. Niet meteen terug slaan, in verdediging, met woorden, terug in de aanval. Dat zal niets oplossen. Maar het open gooien, het eventueel uitspreken, he, wat is hier, wat is met je aan de hand. Wat ...

Iemand die liefheeft zonder voorwaarden is nooit gehecht aan de afloop. Paul Ferrini Ja, dat hoor je vaker he, de onvoorwaardelijke liefde, dat is het. En ja, dat is Het ook. Alleen dat kunnen wij niet doen. Dat zal zich dan vroeg of laat 'wreken' Onvoorwaardelijke Liefde kunnen we wel vrijmaken. Beter gezegd, ons laten bevrijden door die onvoorwaardelijke Liefde. Het komt eropneer in die Liefde is het vervuld. In die Liefde is alle afhankelijkheid van de mens, van de wereld om jou heen verdwenen. In die Liefde doe je niets meer ter compensatie, ook niet onbewust. In die Liefde stroom je als het ware over, al mag het ook binnenin blijven. In die Liefde is waarlijk Vrijheid. In die Liefde doe je wat het moment vraagt en laat dan los. De verantwoordelijkheid, hoe hiermee omgegaan wordt ligt dan bij de ander. lieve warme groet Kagib

Waar ligt die balans? Die balans kun je alleen vinden binnenin. In je hart. Daar het rustpunt, ankerpunt vinden van je leven. Een aspect in jezelf wat totale balans is. Wat Weet. Alles wat uit balans brengt doen we uiteindelijk zelf. We geven iets teveel gewicht of juist te weinig. Maar wat in je hart is, kan alles weer terug in balans brengen. Als we willen luisteren. Weer in het midden komen. Als we durven zien waar wij gewicht in de schaal gelegd hebben dat alles uit balans bracht in ons en om ons heen. Dit is een proces, balans vinden. Vaker dat het evenwicht naar de ene kant omslaat en dan weer naar de andere kant. Totdat het ware midden gevonden is en we in alle rust en eenvoud hieruit kunnen leven, alles zich laten vormgeven. Dan zal alles zich in volledige harmonie ontvouwen. Ook een balans tussen geven en nemen, en waar je bv werkelijk kunt geven omdat niet jij meer geeft maar je alles over gegeven hebt aan dat wat werkelijk iets te geven heeft. Geen behoe...

Want zo de liefde u kroont, zij kruist u ook. En al dient zij tot uw groei, zij snoeit u evenzeer. En zo zij opstijgt tot uw hoogte en uw teerste takken streelt, die trillen in de zon, Ze daalt ook af naar uwe wortelen en rukt hun houvast aan de aarde los. En meent niet dat gij richting geven kunt aan liefdes loop, want de liefde richt, zo zij u waardig acht, uw loop. Kahlil Gibran Ja, hier maakt hij in een mooie poëtische taal zichtbaar dat Liefde zeker niet alleen lief is. Onder leiding van de Liefde gaan betekent een intens louterend proces. In het Licht staan, alles komt in het Licht wat duister is. Je kunt niet meer om jezelf heen, als je echt je over gegeven hebt, voeling gekregen hebt met de Liefde. Het is het Geweten dat in je spreekt. Geen cultuur bepaald geweten maar het echte tijdloze Universele Weten, geWeten. Ja, vaker alles op losse schroeven. Alles wat je dacht te weten onderuit gehaald. Alle denken te weten, alle schijn. Ja, het niet mijn wil maar Uw...

Je kunt niet naar het uiterlijke kijken en luisteren zonder verder te dwalen naar het innerlijk. In wezen is het uiterlijke het innerlijke en het innerlijke het uiterlijke; ze zijn moeilijk, bijna onmogelijk van elkaar te scheiden. Je kijkt naar de prachtige boom en je vraagt je af wie wie waarneemt; na een poosje is er helemaal geen waarnemer meer. Alles is zo intens vol leven; er is alleen maar leven en de waarnemer is zo dood als het blad dat daar ligt. Er is geen scheidingslijn meer tussen de boom, de vogels, de man die in de schaduw zit en de aarde vol overvloed. Er is deugd zonder denken en dus is er orde. Orde is niet duurzaam. Ze is er slechts van ogenblik tot ogenblik en terwijl de zon ondergaat nadert als vanzelf het oneindige, als een welkom zonder grenzen. De vogels zijn stil geworden, want het wordt donker en alles komt langzaam tot rust, gereed voor de nacht. Het brein, dat prachtige, gevoelige instrument vol leven leven, is volslagen roerloos. Het kijkt...

Onder de boom was het heel rustig; er waren heel veel vogels aan het roepen, zingen en kwetteren, eindeloos ongedurig. De takken waren enorm, mooi van vorm, glanzend, glad en heel verrassend om te zien; ze hadden een lijn en een gratie die tranen in je ogen brachten en die je versteld deden staan over de dingen van deze aarde. De aarde bezat niets mooiers dan de boom en wanneer die sterft zal hij nog mooi zijn. Iedere tak naakt en aan de hemel blootgesteld, gebleekt door de zon; op zijn naaktheid zullen vogels rusten. Daar in die diepe holte zal een schuilplaats voor uilen zijn en de kleurige, krijsende papegaaien zullen in het gat in die tak daarboven nestelen; er zullen spechten komen, met hun rode rechtopstaande kuifveren, om er een paar gaten in te hakken en natuurlijk zullen er die gestreepte eekhoorns zijn, die over de takken rennen, steeds over iets klagen en altijd nieuwsgierig zijn; helemaal op de bovenste tak zal een roodwitte adelaar waardig en alleen het ...

De dood, het leven. Het Eeuwige leven, de Eeuwige verandering van sterven en opstanding, tot de uiteindelijke Opstanding. Het heeft zo'n belangrijke plek in ons leven he. We krijgen er allemaal mee te maken, de dood. Eerst van mensen meer en minder dierbaar, om ons heen en dan onze eigen dood. En toch liggen er steeds juist de grootste mogelijkheden bij het sterven. Het sterven van onszelf en ook het sterven van mensen om ons heen. Dat laatste moment, die laatste momenten, daar gaat t uiteindelijk toch om, de vrucht van ons leven? Wat laten we dan zien, hoe gaan we ermee om, wat wordt er wakker, wat wordt er zichtbaar. Verzet, angst, strijd, of overgave, verstilling, een diepe Liefde die ervaarbaar wordt. Alle schijn ontmaskert, al had je nog zo'n hoge positie, zoveel geld, aan t eind moet je alleen gaan, en de rest blijft achter. Hoe je gaat, hoe je overgaat daarmee heb je de grootste impact op mensen om je heen. Wat je dan achterlaat, de indruk, de herinner...

Geen mens zal liefde weigeren wanneer ze zonder voorwaarden gegeven wordt. En wie anders kan die liefde geven dan jij, mijn broeder of zuster? Vandaag drink je ten diepste uit de fontein van mijn Liefde, morgen ben je die fontein. Paul Ferrini Ja, daar is de enige onvoorwaardelijke Liefde, in onszelf. Het Goddelijke in onszelf. Het wacht daar in alle geduld, straalt uit, is Licht al-tijd, Weet wat is, kijkt dwars door jou heen. Maar met ogen van Liefde en alomvattend begrip. Als je je hart hiervoor opent kan de reis werkelijk beginnen, door vele stadia van verandering. En uiteindelijk wordt je dan omgezet in die Liefde, wordt jij ook onvoorwaardelijk zonder verlangen in die Liefde omdat je uitdrukking bent geworden van die Liefde. En dan ben je heel zuiver afgestemd op alles en iedereen, wat werkelijk Wil, wat werkelijk gevraagd wordt in het moment, en elk volgend moment weer. lieve warme groet Kagib

Echte Liefde legt niet aan banden, heerst niet, maakt niet tot slaaf, maar wil vrijlaten, aanmoedigen, anderen de vrijheid geven hun eigen waarheid te ontdekken. In welke kerk of tempel staat dat op de agenda? Welke religieuze organisatie geeft haar leden de vrijheid in aan der Liefde tot zelfverwerkelijking te komen? Paul Ferrini Ik zeg altijd, echte Liefde kun je niet doen. Het is zoiets als, aan de vruchten herken je de boom. Bovenstaand zijn zeker aspecten van die ware Liefde. Die kun je van binnenuit vrijmaken. Die Liefde is in jou, en wil jou bevrijden. En als Het jou heeft kunnen bevrijden kan het door jou heen voor wie wil, voor wie er open voor is de ander weer bevrijden. Een spiegel zijn van wat Vrijheid is. Een uitstraling zijn van die Liefde. Maar het begint met jouzelf. Open zijn, een open hart voor de Liefde die jou draagt en omvat. Dat die Liefde in jou op mag staan wat betekent dat jij dan verdwenen bent. Alles wat je dacht dat was, wat wilde. Een gewo...

Het komt erop neer door alles kun je bevangen, gevangen raken, kan je afhankelijk maken. Maar als je er gewoon van kunt genieten, van dat wat is, dan is er niks mis. Als dat Andere in je wakker geworden is, en vrij in je door kan stromen, dan geniet je gewoon van alles. Dan geniet je van dat je leeft. Meer is dan eigenlijk niet meer nodig. Gewoon Zijn. Dit geeft werkelijk vervulling aan alles als het binnenin vervuld is. De rest wordt dan zo vluchtig. Je kunt er wel intens van genieten, van al die mooie momenten die je gegeven worden, maar t vervliegt weer en kan uiteindelijk niks toevoegen aan dat Zijn. Het gewoon Zijn, het licht zijn, blijmoedig zijn. Je kunt er dan in ieder geval vrij van genieten, je zit er niet aan vast. Je ontvangt het, laat het door je heen stromen en laat t weer los. Dit kan uiteindelijk alles zijn, ook mensen, hoe dierbaar ze ook zijn. Er treden weer veranderingen op en je stroomt weer verder. Geen angst om iets kwijt te raken, want je hebt a...

Onze vijand brengt ons altijd van aangezicht tot aangezicht met onszelf. We kunnen niet naar hem uithalen zonder naar onszelf uit te halen. We kunnen geen vrede met hem sluiten zonder vrede te sluiten met onszelf. Paul Ferrini Ja, er bestaat die bekende uitspraak van Jezus, heb je vijanden lief. Maar dat kun je dus niet doen, als een regel, zoals heel veel uitspraken van Hem als een regel een gebod niet uitgevoerd kunnen worden. Die vijand om jou heen toont een spiegel van jouzelf, wat die in jou opwekt, wakker maakt, wie of wat je als vijand beschouwt. Die 'vijand' is precies op de juiste plek, die wil jou iets laten zien, laten voelen, over jouzelf. Die werkt als een spiegel, als een trigger om tot bewustwording te komen. Maar het begint dus in jouzelf. Daar moet de oplossing komen, het inzicht, het begrip. Daar kan de vrede en bevrijding en heling komen. En dan verdwijnt die vijand dan zie je wie hij/zij is dan zie je wat is. En in wat is zijn soms echt wel ...

Zonder sensitiviteit kan er geen genegenheid zijn. Persoonlijk reageren duidt nog niet op sensitiviteit. Iemand kan gevoelig zijn met betrekking tot het eigen gezin, de eigen prestaties, status en capaciteiten. Dat soort gevoeligheid is reactie, beperkt, bekrompen en aan verval onderhevig. Sensitiviteit is iets anders dan goede smaak, want goede smaak is persoonlijk; schoonheid, gewaar-zijn betekent vrij zijn van persoonlijk reageren. Zonder waardering voor en sensitief gewaar-zijn van schoonheid is er geen Liefde. Dit gevoelig gewaar-zijn van de natuur, de rivier, de hemel, de mensen, de smerige weg, is genegenheid. De essentie van genegenheid is gevoeligheid. Maar de meeste mensen zijn bang om gevoelig te zijn; voor hen betekent gevoelig zijn gekwetst worden; dus verharden ze zich en houden zo hun leed in stand. Of ze vluchten in allerlei vormen van vermaak; de kerk, de tempel, praatjes, de bioscoop en sociale hervormingen. Maar gevoelig zijn is niet persoonlijk en...

Onthecht zijn. Het mooie is dat als je zo het leven kunt ondergaan, dat het dan juist een grote dynamiek krijgt. Ja, juist dan kun je genieten van de totale symfonie van het leven. De vibratie, de uitstraling, de uitdrukking die het werkelijk heeft en krijgt, niet wat jij ervan maakt. Jij geeft niet meer jouw kleur aan t leven, maar het Leven mag/kan je dan die kleur laten zien die het werkelijk heeft. Alle facetten daarvan, alle instrumenten. Alles roept iets op. Maar niet jouw ikje reageert dan maar die diepere Essentie in jou. Daar vindt de oproepende Kracht plaats. Die resoneert dan heel zuiver en afgestemd op het totale leven om je heen. Geen enkele wanklank, geen valse noten van jou. Je klinkt mee, vibreert mee met alles. Een mens kan dan heel diepe lagen in jou wakker maken, diepe klanken, diepe vibraties en een andere mens roept meer oppervlakkige lagen op. Jou maakt t niet uit, al is t altijd heerlijk om vanuit de Essentie samen met iemand te vibreren, uit te ...

Zondigen houdt in dat je het doel mist, naast de roos schiet. Het houdt in dat je je vergist. Het houdt in dat je van de koers raakt, de weg kwijt bent. Een zonde begaan is niet per se slecht. We maken fouten om te kunnen leren hoe we dichter bij de roos komen, of op koers blijven. Fouten maken hoort onlosmakelijk bij het leerproces. Als we geen fouten maken, leren we niets, we groeien niet. We kunnen onszelf of ons bestaan niet transformeren. Paul Ferrini Ja, hij zit in mijn spreukenmapje maar dit is eigenlijk geen spreuk meer. Wat hij hier zegt, stem er helemaal mee in, we zijn hier om fouten te maken zo kunnen we groeien, veranderen, tot een ander mens worden, rijker aan inzicht, dieper en dieper begrip voor jezelf voor de ander voor het leven. Door fouten te maken en de intentie eruit te leren komen we eigenlijk op aarde. Dan kan op aarde komen, door ons heen, wat niet van deze aarde is. lieve warme groet Kagib

Want je bent in God in de mate waarin je vrede hebt, en buiten God in de mate waarin je geen vrede hebt. Meester Echhart Vrede hebben heeft natuurlijk niks te maken met berusting. In iets berusten, daar zit dan heel vaak onvrede onder die dan vroeg of  laat weer naar de oppervlakte komt. Vrede hebben, betekent Vrede Zijn, in Vrede Zijn met Zijn, met het Al met alles. De ware innerlijke vrede. Dat is de Vrede van het Goddelijke, dan wordt je daardoor gedragen, vervuld. Die vrede is onverwoestbaar. Daarom is het zo belangrijk om alert te zijn, overal waar die ware vrede niet is. Niet dat weer naar onderen drukken, bagatalilliseren, niet ervoor vluchten, niet ontkennen. Het voelen, doorvoelen wat de betekenis hiervan is, van elke irritatie, verzet, weerstand, emotie, hoe klein ook. Overal waar triggers zijn, waarom, wat wordt in jou geraakt? Een werk van een heel leven, het enig belangrijke levenswerk. De vrucht hiervan zal zijn dat je waarlijk in vrede bent met G...

Er is iets in ons wat de toekomst weet. Maar dat geeft die niet prijs. Het zal zich in volledige harmonie ontvouwen als we willen luisteren vanuit het moment, levend in het eeuwige moment. Uiteindelijk kunnen we niks versnellen of tegenhouden, al denken we dit vaak wel. In de grote lijnen bestaat toeval gewoon niet. Maar als we die Verbinding gemaakt hebben dan zijn we een harmonieus deeltje van het spel, en zal alles zich steeds precies op het juiste moment openbaren. Dan is er vaker sprake van synchroniteit. Dan hoeven we slechts mee te gaan, luisterend naar ons hart en voor alles wordt gezorgd. Van binnenuit voelen we ons gedragen. Zo kan het leven een groots, een geweldig avontuur worden, als er niks moet. Als je niks wil vasthouden, je nergens aan vastklampt. Dan kan het een ont-dekkingstocht worden en wordt t zeker nooit saai als elk moment gewoon vol leven is, vibrerend en stralend. Als steeds alles nieuw en in verandering is. Het gaat niet om buiten, het ga...

Ik zie mijn leven als een leerproces. Ik heb niks met geloofsinstanties, maar ik ben wel geïnteresseerd in religie. Religie komt van re-ligare, je opnieuw verbinden. En dat spreekt me aan, het zoeken en vinden van de bron. De bron waar je goddelijke kracht vindt, kracht die niet ophoudt, die er altijd is. Remi Van Der Elzen Das toch mooi he, dat zo'n tv-persoonlijkheid zich zo durft uit te spreken. Ben ook niet verrast hoe ze overkomt/kwam op tv want kijk al lang geen tv meer hihihi Af en toe op de computer. Maar, goh, als velen haar vb zouden volgen zouden we in een totaal andere wereld leven. Ja, daar gaat om, om die innerlijke Verbinding te maken, daar voeling mee te krijgen. Dan krijgt het leven pas waarlijk zin en perspectief. Ja, daar is een onuitputtelijke Bron van Kracht, Liefde, wijsheid, noem maar op, wachtend dat jij jezelf hiervoor opent. lieve warme groet Kagib

Het was een regenachtige morgen en de hemel was geladen met donkere, omstuimige wolken; het begon heel vroeg te regenen en dat kon je horen tussen de bladeren. Er waren zoveel vogels op het grasveldje, grote en kleine, lichtgrijze, bruine met gele ogen, grote zwarte kraaien en kleintjes, nog kleiner dan mussen; ze krabbelden, rukten en kwetterden ongedurig, klagend en tevreden. Het motregende en dat scheen ze niet te deren, maar toen het harder begon te regenen vlogen ze allemaal luid klagend weg. Maar de struiken en de grote, oude bomen genoten; hun bladeren werden schoon gewassen van het stof van vele dagen. Waterdruppels bleven aan het puntje van de bladeren hangen, als er één druppel op de grond viel vormde zich alweer een andere, gereed voor de val; elke druppel was de regen, de rivier en de zee. En elke druppel was helder, fonkelend; ze was rijker en mooier dan alle diamanten van de wereld. Water groeide tot een druppel, die haar schoonheid behield en in de gro...

Een belangrijk verschil tussen het kind en het Kind terugvinden is bewustzijn, is Zien, is Weten. Een kind doet gewoon, weet niet beter, maar heeft daarbij bv echt niet altijd voeling met de medemens, de gevolgen van zijn daden. Hij leeft zich gewoon uit in dat vrijheidsgevoel, in die verwondering. Als je het Kind terug vindt is juist een heel belangrijk stuk die voeling, die afstemming met de omgeving, met de medemens. Wat er speelt, de energie die er hangt, wat dat moment vraagt. Door de weg die je gegaan bent is door de loutering waarlijk begrip ontstaan voor die medemens voor al die werelden waar mensen in zitten, hun binnenwerelden. Dus je bent wel weer onbevangen, spontaan, puur en echt maar wel in die afstemming. En daarnaast natuurlijk de verwondering, de eindeloze verwondering voor alles wat is. Alles vrij stromend, zonder invulling, alles steeds in verandering. Daarin kunnen genieten van alles omdat alles leeft, alles in beweging is. Steeds weer nieuwe ver...

Denk niet dat je heiligheid kunt baseren op doen; heiligheid moet je veeleer baseren op zijn. Want de werken heiligen niet ons, maar wij moeten de werken heiligen. Meester Eckehart Ja, dat zou een belangrijke bezinning zijn in het huidige arbeidsethos waar we nog in leven. Arbeid adelt nog steeds, dan ben je wat, maar wat ben je dan? Werken associeren we tuurlijk helemaal niet met heilig en toch wil ik deze uitspraak veel breder maken omdat het alles omvat. Alles wat we doen, elk moment. Kern is, dat het fundament zou mogen zijn, dat we onszelf heiligen. En onszelf heiligen betekent, onszelf heel maken, want dat is heilig, onder leiding wat al heel is. Binnenin. Dat proces toelaten, wat een heel intens proces kan zijn, intense loutering. En ja meer en meer mag dan alles wat je doet heilig zijn, bezieling brengen, verwarmen, inspireren. Dan ben je een uitdrukking geworden van wat al heilig was is en altijd zal Zijn. lieve warme groet Kagib

Tao is Het. Dat wat alles omvat. Dat wat het totale overzicht heeft op alles. Het staat buiten de tijd maar Weet toch wat nodig is binnen de tijd, dat wat zich binnen de tijd afspeelt. Het is onpersoonlijk en omvat alles en iedereen met Liefde. Het is de Vervulling. Dat waar iedereen naar op weg is, hiermee weer samen te smelten. Maar voordat het zover is kunnen we er verbinding mee maken, ons ervoor open stellen. Zodat we die stille Kracht in onszelf kunnen ervaren. En in die ontvankelijkheid kan het ons verstillen. Dan kunnen we Het voelen, kan Het ons vervullen, kunnen we ervaren die Liefde die was die is en die altijd zal Zijn. In het Licht van Tao kan alle verwarring, alle duisternis oplossen, verdwijnen, zonder dwang. Gewoon het toelaten van dit Licht en we zullen Zien, inzien, begrijpen. Uiteindelijk is het niets, en toch geeft het vervulling aan alles. In die Verbinding hoeft ook eigenlijk niets meer. Het is helemaal leeg en toch vervuld. En toch vanuit d...

Afgaan op je gevoel is niet verstandig. Afgaan op je verstand is niet gevoelig. Je kunt beter afgaan op je hart, Want daar wonen, als het goed is, Gevoel, wil, vrede, goedheid, licht, geest. auteur onbekend Ja, wat hij of zij hier aanduidt noem ik het Weten in het hart. Daar komt wat mij betreft ook alles samen. Het is het Bewustzijn, daar is het Licht, wat waarlijk inzicht kan geven in alles wat is. Daar je hart voor openen dan kan het je inLichten. Je zou kunnen zeggen daar woont God. Het Goddelijke. Maar God kan zich niet kenbaar maken als je je niet opent voor God het Goddelijke. Dus een open hart is eigenlijk voorwaarde voor alles. Dan begint het pas. En God heeft geen enkel oordeel over jouw emoties jouw gedachten, waar je vol van bent, vol mee zit. Het kijkt dwars door jou heen maar met ogen van Liefde. Uiteindelijk wil Het dat je weer helemaal oplost in God het Goddelijke, wat betekent dat waar jij vol van zit verdwijnt. Dat is waarlijk thuiskomen in het Hart....

Gedreven door een straffe wind stapelden de wolken zich in het zuidwesten op; het waren prachtige, grote, fel bewogen wolken, vol omstuimigheid en ruimte. Ze waren wit en donkergrijs, met regen beladen en ze vulden de hemel. De oude bomen waren boos op hen en op de wind. Ze wilden met rust gelaten worden, al hadden ze behoefte aan regen; die zou ze weer schoonmaken, al het stof wegwassen en hun bladeren zouden weer fonkelen, maar net als de oude mensen werden ze niet graag gestoord. Er waren zoveel bloemen in de tuin, zoveel kleuren en elke bloem voerde een dans uit, huppelde en sprong, ieder blaadje was in beweging; zelfs de grassprietjes op het kleine grasveld werden heen en weer geschud. Twee magere oude vrouwen waren aan het wieden; twee oude vrouwen, ze hurkten op het grasveld, praatten en wieden op hun gemak. Ze zagen er intelligent uit, hun ogen sprankelden. Je werd zelf die vrouwen, zij werden jou, het gras, de wolken. Afstand en tijd bestonden niet meer. Er ...

De avond was helder en de sterren kwamen schitterend en duidelijk tevoorschijn; de bomen keerden zich in voor nacht en het ongeduldige gekwetter van de vogels was opgehouden. Het avondlicht lag op het water. In dat avondlicht, op die smalle weg, werd de intensiteit van de verrukking dieper, zonder dat er een oorzaak was. Het was begonnen bij het kijken naar een kleine springende spin, die met verbazingwekkende snelheid vliegen besprong en ze fel vasthield; het was begonnen bij het kijken naar het trillen van een enkel blad, terwijl de andere bladeren roerloos waren; het was begonnen bij het kijken naar de kleine, gestreepte eekhoorn, die tegen iets schold, terwijl zijn lange staart op en neer wipte. De verrukking had geen oorzaak. Deze ongewone, onverwachte verrukking nam toe in intensiteit. Het had geen oorzaak, geen doel, werd evenmin veroorzaakt door concentratie, die in feite het ontwaken van de totale energie blokkeert. Ze nam toe zonder dat daar iets voor werd ...

Het komt eropneer om steeds het leven, de ander als nieuw te ontvangen. Zo blijft er verandering en groei, mogelijkheden en kansen voor aanraking. Open en ontvankelijk zijn, je durven te laten raken. Als we helemaal vol zitten met onszelf, met van alles en nog wat, hoe kan er dan nog iets veranderen? Alles stuit, botst op dat wat we denken te weten over het leven, over de ander, wordt weer in een hokje gestopt wat je wel kent, dat t wel past. Vermijden heeft natuurlijk geen enkele zin, bv arrogantie vermijden. Gewoon zien wat is, en als je arrogant bent ben je arrogant. Maar wat is de grond hiervan, de oorzaak, van waaruit is die arrogantie ontstaan. Waar heeft het verbinding mee, waar is het uit opgestaan? Die vragen beantwoorden, durven in jezelf te voelen dit antwoord, dan kan er iets veranderen. Heb je de behoefte om jezelf meer te voelen in iets over iets, waarom dan? Als het je werkelijk gaat om vrij hiervan te komen, dan durf je ook toe te laten hoe t bewustzijn...

Stel jezelf de vraag: Als je gaat, wil je dan dat anderen je heengaan betreuren of je komst in een nieuw leven vieren? Het leven gaat door - eeuwig. We groeien en ontwikkelen ons door nieuwe ervaringen, we leren voortdurend, worden steeds sterker, completer. Betty J. Eady, Ja, zou fijn zijn als er een algemeen beleven zou komen dat het leven door gaat. Zou zoveel ruimte scheppen, perspectief. Ja, het hoeft natuurlijk niet zo te zijn zoals zij het hier schetst. We kunnen onszelf helemaal opsluiten in onszelf, ons helemaal inkapselen waar het ware Licht niet meer doorheen kan, en dan nemen we die illusie mee naar de andere kant. Ook dat is vrije wil. Die illusie neem je dan ook weer mee terug naar aarde totdat het Licht echt mag doorbreken. Daarom wil ik er nog een bezinning aan vastknopen. Wat laat je achter als je hier weg gaat? Welke indruk, welke gedachten gevoelens zullen mensen over je hebben, eventueel ook nog na de rouw. Wat heb je de wereld gegeven, mee gege...

Alle vrede is erin gelegen één te zijn en akkoord te gaan met datgene wat God in ons eigen innerlijk tot ons spreekt. Alles waaraan de mens uiterlijk mag hechten, kan hem ontnomen worden: zijn tempel en zijn heiligdom, zijn normen en waarden en alles wat hij heeft geleerd en geofferd. Het is echter onmogelijk de mens te beroven van zijn hart, dat in staat is de woorden van zijn schepper te verstaan. Eugen Drewermann Mooi, ja, heb hier echt weinig aan toe te voegen. Dit is waar het om gaat, om daar voeling mee te krijgen. Dat is onverwoestbaar. Als het in je opgestaan is, wakker geworden is in jou, opgebloeid is kan niemand het meer van je afnemen want dat is dan wat je Bent. Dat is geen denk-beeld dat wordt je ademen. lieve warme groet Kagib

Uiteindelijk wordt het leven een symfonie, een superklankenspel wat met alles om je heen resoneert. De basis is dan uiteindelijk binnenin gevonden. Daar begint de muziek, en iedereen die aan het stuk deel wil nemen is welkom. Samen fantastische harmonieën creeeren, klankcollages maken. Maar de afhankelijkheid verdwijnt dus alles wordt meer en meer een heel vrij stuk. Een vrij stuk muziek vol verrassingen en mogelijkheden. Tussendoor zijn er echt verbindingen die totaal meeresoneren. Geweldig om dan samen een stuk te spelen en misschien als kernstuk te gaan fungeren, het thema van het stuk uit te bouwen met allerlei zijlijnen. Maar het mag, het moet niet. Er is geen afhankelijkheid, want je hebt alles gevonden in jezelf wat je jezelf zou kunnen wensen. Het is vervuld in de Liefde en vanaf dat moment vindt er eigenlijk een ommekeer plaats. Je leven draait vanaf dan om geven, alles geven wat in je is, zonder afhankelijkheid, zonder iets terug te verlangen. Das natuurli...

Het leren van empathie is belangrijker dan het leren van de zijrivieren van de Rijn. Andries v. Dantzig Helemaal waar, dat zou het fundament moeten zijn van scholing, de innerlijke mens, vrijmaken van de innerlijke kwaliteiten en mogelijkheden. Dat hier zicht op komt, wie het kind werkelijk is, wat het blij maakt. Begrip kweken voor elkaar, ont-dekken van elkaar. Wie ben jij? Niet een eenheidsworst, niet allemaal hetzelfde. Ieder heeft weer iets anders te bieden, en het belangrijkste zijn die menselijke kwaliteiten, de ware menselijkheid, dat die ruimte krijgt. Dat straalt uit in alles. En op latere leeftijd als zichtbaar geworden is wat het kind wil gaan doen, dan kan hierin nog extra kennis worden aangedragen, daar dan bepaalde opleiding voor. Maar waarom zo vroeg? Laat het kind, kind zijn, in vrijheid ont-dekken vrijmaken wat het leven te bieden heeft. lieve warme groet Kagib

Er staat een palmboom helemaal alleen midden in een rijstveld; hij is niet jong meer; er staan maar een paar palmen. Hij is heel hoog en recht; hij heeft iets rechtschapens. Hij staat daar en hij staat alleen. Hij heeft nooit iets anders gekend en zal zo blijven tot hij doodgaat of gekapt wordt. In de bocht van de weg stuitte je plotseling op hem en je voelde je erdoor overrompeld hem temidden van de vruchtbare rijstvelden en het stromende water te zien staan; het water en de groene velden murmelden tegen elkaar, zoals ze dat van oudsher altijd gedaan hebben en dat zachte gemurmel bereikte de palm nooit; hij stond alleen, compleet en afzijdig en hij zou niets anders willen. Het water glinsterde in het avondlicht; van de weg af naar het westen stond de palmboom en daaraan voorbij lagen nieuwe rijstvelden. Om bij hem te komen moest je door een aantal lawaaiige, vuile, stoffige straten vol kinderen, geiten en vee; de bussen joegen wolken stof op, wat niemand scheen te de...

De palmbomen overheersten de wijde, groene aarde; ze hadden alle vormen en afmetingen, ze waren onafhankelijk en onbezorgd, geteisterd door de wind en verbrand door de zon. De rijstvelden rijpten goudgeel en er waren vrij grote, witte vogels in; ze vlogen nu, met hun lange poten naar achteren gestrekt, de zonsondergang tegemoet, terwijl hun vleugels traag in de lucht bewogen. Ossenkarren die brandhout naar de stad brachten, trokken in een lange rij krakend voorbij; de voermannen liepen en de last was zwaar. Het was niet de aanblik van die alledaagse dingen die de avond zo verrukkelijk maakte; samen maakten ze deel uit van de wegstervende avond: de lawaaiige bussen, de stille fietsers, het kwaken van de kikkers en de geuren van de avond. Er was een diepe, zich verwijdende intensiteit, een naderende klaarte van het andere met zijn ondoordringbare kracht en zuiverheid. Wat mooi was werd nu tot stralende luister; alles werd ervan doordrongen; er was extase en vrolijkheid...

Het ego is ons overlevingsmechanisme, alles wat ontstaan, opgebouwd is, door ervaringen uit het verleden. Dus als we zo eens naar het leven zouden kijken..... Alles wat ons triggert, alles wat emoties wakker maakt, dingen beladen, geladen maakt, is geen werkelijkheid. Het is de werkelijkheid die wij hebben gemaakt. Zo heeft iedereen allerlei triggers waardoor we opspringen, de vlam in de pan schiet, opwinding ontstaat. Maar de Werkelijkheid zit daaronder. Als we het daarbij laten, zo ben ik nu eenmaal, laat me nu maar, dan zal er ook nooit iets veranderen. De uitdaging ligt erin om juist wel, overal waar beladenheid, geladenheid is, daar waar door interactie emoties wakker worden, om jezelf af te vragen, wat wil mij dit zeggen? Niet ze onderdrukken, maar ze gewoon voelen en dan doorvoelen wat de grond van die emotie is. Welk teken, welke aanduiding hierin gegeven wordt. Waarom wordt je boos, verdrietig, bang. Waarom is alles ineens geladen, beladen? Dat is leven, dat ...

In een democratie is het noodzakelijk om grenzen te stellen en maatregelen te nemen wanneer die grenzen overschreden worden, maar veroordelen moet je niemand. Op het moment dat je veroordeelt, geef je het begrijpen op. Xerxes geselde de zee omdat die stormde. Tegenwoordig bestuderen we een stormende zee, gaan we op zoek naar de oorzaken. ANDRIES V. DANTZIG Helemaal waar, bij het oordeel heb je iets vastgezet, hoef je er niet meer naar te kijken, in jezelf te kijken wat jouw deel, aandeel hierin is. Het gaat inderdaad om tot begrip te komen over wat is. En ik weet zeker als dit begrip waarlijk vrijkomt, inzicht in wat is, verdwijnt het oordeel vanzelf. Niets gebeurt zomaar, niemand handelt zomaar zoals hij/zij handelt. Omstandigheden ontstaan niet zomaar. Alles heeft een achtergrond, alles heeft ervaringen achter de rug waardoor iets zichtbaar wordt. Dit wil niet zeggen, dat daden niet veroordeeld mogen worden. Daarin mag je krachtig en duidelijk zijn, dit kan niet, ...

Omstandigheden maken de mens niet; ze onthullen hem. J. Bommerez & K. van Zijntveld Dat kan een eye-opener zijn. De wereld om jou heen, is niet zomaar de wereld om jou heen. Vaak staren we ons hier blind op, van, dit is de wereld. Heel vaak een verzet tegen die wereld, tegen wat is. Of een strijd om te behouden wat is. Maar in wat is, ligt, is, iets opgesloten. Vaker toont het iets wat in jezelf is opgesloten. Wat je niet wil zien, wat je niet wil voelen. En dan is er die omstandigheid om jou heen. En die wil jou iets laten zien, over jou. Het maakt iets zichtbaar, een spiegel waarin je kan kijken. Die omstandigheid maakt iets wakker in jou, wekt iets op. Wat is dit, wat die omstandigheid in jou wakker maakt? Bepaalde emotie, boosheid, verdriet, jaloezie, afgunst, verlangen? Kan zoveel zijn. Maar als we het daarbij laten dan blijven we blind. Dan blijven we doen wat we altijd gedaan hebben. Vaker worden dan omstandigheden intenser, heviger. Probeer eens te voelen...

Het gaat niet om fixeren en er iets van maken, een invulling aan geven wat je bent, wat je doet. Het gaat om zien, gewoon zien/voelen wat is. Wat het ook is, wat er ook in je omgaat. Dan kun je dit heel zwaar maken, helemaal vol hiervan zijn, maar je kan ook het licht toelaten. Dat je dit niet helemaal bent, dat er meer is. Dat onder de duisternis en verwarring, eventueel uitzichtloosheid, toch licht is en nieuw uitzicht, begrip. Dat het kan veranderen als jij jezelf openstelt voor deze verandering. Niet, ik ben depressief, en dat is het, het daarbij laten. Maar gewoon proeven wat die wolk van depressie inhoudt, wat die angst inhoudt, wat er echt in je omgaat. Niet je vastzetten in het beeld wat je ervan maakt. Dan kan het ineens veel lichter worden, het anders ervaren worden. Als zichtbaar wordt, als zichtbaar mag worden waar die depressie, waar de pijn, waar de angst verbindingen mee heeft, waar het zijn wortels heeft. Als je het gewoon toelaat, laat zijn wat het is...

De zon was ondergegaan en de paar zwervende wolken werden bleekroze; op deze breedte is er geen schemering en de bijna volle maan stond helder aan een wolkeloze hemel. De wandeling over die weg, met het maanlicht op het water en het gekwaak van vele kikkers, werd een zegening. Het is vreemd zo ver weg als de wereld is en tot welke grote diepten je bent gegaan. De telegraafpalen, de bussen, de ossenkarren en de uitgemergelde dorpelingen waren wel dicht bij je, maar je was ver weg, op zo'n diepte dat geen denken je kon volgen; elk voelen bleef ver weg. Je liep daar, bewust van alles wat er om je heen gebeurde. Het verduisteren van de maan door wolkenmassa's, de waarschuwing van de fietsbel, maar je was ver weg, je was niet jij, maar grote eindeloze diepte. Die diepte keerde nog dieper tot zichzelf in, voorbij tijd en de grenzen van ruimte. Het geheugen kon haar niet volgen. Dit was totale, volstrekte vrijheid, zonder wortels en zonder richting. En in de diepte,...