Kagib Weteninhethart

Wie ben ik? Wie ben jij? Wie zijn wij eigenlijk? Het gaat om zelfkennis. Het komt er uiteindelijk op neer dat je doorziet wat je niet bent. Dat wat allemaal boven op je gekomen is door het verleden, de betekenis hiervan. Je ouders, de opvoeding wat je geleerd is. En ook begrip, juist ook begrip, dat we allemaal in hetzelfde schuitje zitten. Dat ieder zijn best doet binnen de mogelijkheden gegeven, weer door de opvoeding, de ouders. We zijn allemaal geprogrammeerd, en van daaruit doen we wat we doen. Generatie op generatie. Daarin ligt de uitdaging dat jij dit kan doorbreken, door je te ontkoppelen van dat verleden. Niet in de weerstand, niet in oordeel, maar gewoon zien voor dat wat het is, wat het was. Nu is nu. En nu is er iets in jou in ieder, wat niet van de tijd is. het niet-zelf, het Tao, de Bron, de Liefde in de Eeuwigheid. Hier jezelf voor open stellen, zodat het verleden hier meer en meer in kan oplossen. Door te Zien te voelen wat is, wat de betekenis van alle...

Er zijn allerlei krachten die steeds op ons inwerken. Waarin we steeds weer keuzes maken. Waar we aan gehoor geven, waar we naar willen luisteren, waar we ontvankelijk voor zijn, gevoelig voor zijn, wat we belangrijk vinden. En dit heeft steeds weer gevolgen. Wat willen we hierin, wat willen we werkelijk? Waar we energie aan geven, bouwt zich uit. Alles is energie. Wat willen we met dat leven? En zo gaan we verder, wat levert t op, wat geeft het? Steeds weer alles in verandering, en we kunnen niks vasthouden. Steeds weer vallen die gezet worden? Beproevingen? Wat is werkelijk belangrijk? Hoeveel momenten van werkelijk geluk maken we mee? Welk geluk vervluchtigt niet in de tijd? Wat blijft er over bij ons sterven? wat nemen we mee, wat kunnen we meenemen? Is niet alles heel vluchtig? En toch, er is een ingang om verbinding te maken met het ware Licht. Het Licht dat altijd schijnt in de duisternis. Dit Licht kan gaan schijnen in een open ontvankelijk hart. Dit Lich...

Het gaat om de verandering. De verandering zal nooit, maar dan ook nooit ophouden. Anders sterf je, al denk je nog te leven. En dat is juist hartstikke mooi. Steeds weer nieuwe poorten die kunnen open gaan. Nieuwe manieren van beleven/ervaren. Steeds meer inzicht/uitzicht. Stapje voor stapje, met vallen en opstaan. Het gaat niet om t eindpunt, het gaat om het proces. Stapje voor stapje de ontvouwing. Uiteindelijk kun je een afstemming vinden diep in jezelf op die Verandering. Dan Stroom je mee, volg je waar de Stroom ook heen gaat. Gedragen door de Eeuwigheid, in harmonie met de Eeuwigheid, in het Eeuwige moment. Veel mensen willen niet die voortdurende verandering. Ze willen vasthouden, tegenhouden. Ze willen rust, bieden weerstand. En zo stappen ze uit de Eeuwigheid in de oneindigheid,  en kristalliseren. Dan worden ze niet meer gedragen, maar proberen zelf te overleven. Vechten tegen zoveel...... Ben jij in gevecht met het leven?   Kagib De uitgesproken woorden...

Blind vertrouwen, blinde overgave en daardoor juist Zien? Afgestemd op je hart, op je innerlijk. Gedragen, elke stap, van binnenuit. Gedragen door het Leven, en juist daardoor totaal beschermd zijn. Alles zal voor jou moeten wijken als t past op je pad. Voor alles zal gezorgd worden. In de onbevangenheid van een kind vervolg je, je weg. In vreugde, in lichtheid, in Liefde. Je gaat waar de weg maar heen wil gaan. Waar de angst verdwenen is, zal de Liefde opstaan. Kagib

Ja, de tijd. We hebben alle tijd, en toch glipt de tijd zo vaak, zomaar tussen onze vingers weg. We waren er niet? En de klok tikt verder, de jaren. We worden ouder, en zoveel kansen laten liggen, zoveel mogelijkheden om de betekenis te zien die voor t grijpen ligt. Die in ons zelf ligt en tot ons wil spreken. Maar er is ook een totaal andere afstemming, in een totaal andere dimensie. Wat eigenlijk buiten de tijd staat en waardoor we altijd op tijd zullen zijn, gedragen zullen worden door de tijd. Nu is het tijd, elk nu weer kans tot zien, inzien. Voelen, Weten, in het hart, wat het verstand ook zegt. Niets meer weten en daardoor alles Weten. Het Al omvatten. Meer en meer waarlijk kunnen bevatten in een levend ervaren, in een levend bewust Zijn. Kagib

Het leven gaat erom uiteindelijk tot het niet-doen te komen. Het is een weg van achterlaten, loslaten, doorzien. Meer en meer een Kracht in je voelen, een Bewustzijn waar je meer en meer op mag vertrouwen, wat je aan de hand neemt. Wat in de bijbel staat, dat Johannes zegt, ik moet minder worden en Hij, de Christus moet meer worden is het kernprincipe. Niet dat je dan niets doet, zekers niet, maar dat je in alles wat je doet hierdoor niet bezeten wordt maar ziet voor wat het is, alles wat buiten je gebeurd. Dat er meer en meer een stilte en gelijkmoedigheid in je ont-staat, opstaat, over alles wat in het leven gebeurd. Meer en meer een gewoon Zijn en volgen die Andere die jou leidt van binnenuit. Een vrede die misschien voor anderen soms moeilijk te begrijpen is. Doet dan niks jou meer iets is dan misschien een vraag die naar boven komt. Een in het midden zijn, geen ophef meer over wat dan ook, want je Weet dat dit het niet is. Het gaat verder en verder over soms ondoorgrondeli...

In de kern komt het eropneer dat alles maar dan ook alles wat we doen heel vluchtig is. In het moment is het heel belangrijk, lijkt het heel belangrijk. Misschien een paar dagen dat t blijft, maar dan is het weer verdwenen. Wat is er over na een jaar? Wat blijft over na een leven? Ook in ons handelen naar buiten, welke wezenlijke diepe innerlijke verandering brengen we daarin teweeg. Wat blijft daarin werkelijk hangen of zorgt voor een doorbraak? Maar wat niet vluchtig is, en daarom van zo'n groot belang, is ons bewustzijn. Dat meer en meer het Bewustzijn van Liefde mag/kan vrijkomen. Want het bewustzijn dragen we met ons mee over dit leven heen. Welke veranderingen zijn hierin opgetreden bij het overgaan, bij het sterven. Wat heeft er mogen open gaan? Dus de zin van het leven ligt in het zoveel mogelijk open maken van wat in potentie in ons verborgen is. Dat meer en meer de Liefde, het Weten vrij mag komen. Dit betekent niet dat je een kluizenaar moet worden, juist niet. Maa...

Alles staat in het hart geschreven. Je her-kent het. Je wist het al. Het stond al in je hart geschreven. En zo mag er steeds meer her-kent worden, steeds meer wakker en zichtbaar gemaakt worden, door het gaan door het leven, in ontvankelijkheid. Zodat je meer en meer mag lezen wat al opgetekend staat, wat er al is. Je hoeft alleen maar de bladzijden van het Levensboek om te slaan. Maar je kunt pas een volgende bladzijde omslaan als je er innerlijk  rijp voor bent. Anders kun je t toch niet lezen, of je leest het zoals je denkt dat t er staat. Maar je leest niet wat is. Het Levensboek is nooit uit. Steeds weer een nieuwe bladzijde. Uiteindelijk gaat het van heerlijkheid tot heerlijkheid maar daar gaat nog een hele weg aan vooraf. Kagib

Je gaat je pad, je zet je stappen, en veel ligt er waarschijnlijk al gewoon klaar. Het is gezaaid in het verleden. Mensen die op je pad komen, situaties waar je in terechtkomt. De uitdaging ligt erin hoe ga je hiermee om? De uitdaging ligt erin dat je meer en meer vrij komt van alles om je heen. Dat alles om je heen je eigenlijk niet meer zoveel kan doen, je niet meer kan versplinteren, niet meer jezelf doet kwijtraken. De uitdaging ligt er elk moment weer in dat het ankerpunt in je zelf mag/kan komen te liggen. Dat in jouzelf iets groeit wat onaantastbaar is. Een onthecht zijn maar zeker wel verbonden blijven met alles om je heen,. De verbinding ligt in de Liefde. Waar je nu nog aan vastzit, zul je aan de andere kant weer tegenkomen. Alles wat je gespleten heeft gemaakt je niet vrijgemaakt hebt. Hoe jij bij het sterven ervaart dat de wereld is, hoe je hem dan ziet, de betekenis daarvan, zo zal het zijn in de astrale wereld. Er zijn eindeloze astrale werelden. Je zou kunnen zeg...

Er is een juist moment voor alles. Zijn op het juiste moment op de juiste plek. Dit is niet iets relatiefs. Het ikje wil vaak vooruit terwijl eigenlijk het moment is om stil te staan. Of het wil stil staan als t moment is om in actie te komen. Dan sta je buiten het moment, buiten het eeuwige moment. Dan draag je jezelf, ga je op je eigen kracht, maar wordt je niet gedragen door de Oerkracht, door het Al. Dan mag je hiervan uiteindelijk de vruchten plukken en is er weer een mogelijkheid om terug in harmonie te komen met dit Eeuwige moment. Je Weet het ook als je hiermee in harmonie bent. Je voelt je vervuld, innerlijk vredig, heel licht, stil. Van binnenuit voel je dan de Kracht. Maar het is een stille Kracht. Als je hiermee verbinding hebt dan kun je alles aan, hoe woest de stroom ook wordt, hoezeer je ook heen en weer geslingerd wordt, het past in dat moment. De rivier is in een stroomversnelling. Totdat ie weer tot rust komt en je weer wat op adem kunt komen. Dus ja, uiteindeli...

Het Licht kan het beste inlichten als je binnenin verstild. Dan is het Licht ook het meest helder en kun je je eigen Weten opvangen. In jouw hart is Liefde. Dat mag je voelen in jezelf, puur Liefde. En die Liefde omvat jou. Het heft geen beschuldigend vingertje, laat jou zijn in alles wat je doet. Het straalt ook in alle anderen en heft ook daar geen beschuldigend vingertje. Het laat ons zijn in een eeuwig geduld. Totdat we ons openstellen voor deze Liefde die er altijd is, voor jou en iedereen er is. Die je dan mag/kan vervullen. Waarin je rust en vrede mag vinden, en waardoor je als vanzelfsprekend jezelf en de ander liefhebt. In deze Liefde mag veel op zijn plek vallen, wat nu zo moeilijk lijkt. Het is eigenlijk het kerngegeven van het leven, de stilte. Zolang die stilte er niet is, zolang er nog zoveel sterke voor en afkeur is, emoties, blijven we speelbal van zoveel krachten. Maar als er steeds meer innerlijke verstilling ontstaat, zal die Liefde in ons, meer en meer kun...

Wat ze altijd van een kind zeggen, wat je zegt ben je zelf, is ook wat je denkt ben je zelf. Dit is helemaal neutraal, kan dus alles zijn, hemelse gedachten en laag bij de grondse om t verschil maar aan te duiden. Dus wat denk je, wat gaat er in je om? Dat ben jij. Dit kan natuurlijk heel eerlijk maken, als je hier naar durft te kijken zonder oordeel. Maar kan ook heel fijn zijn. Je hebt ook het positief denken maar dan ga je juist in de fragmentatie, want wat is positief en wat negatief? je kiest vanuit jouw ikje, vanuit de denker, en gaat dan juist het spel van de illusie in. Dit wil ik, en dat andere niet, en waarom dan niet? Maar je bent veel meer dan je denken en met mentale spelletjes kom je er niet. Nee, het gaat om aandachtig aanwezig zijn bij je denken. Zonder het speciaal in te vullen, er iets anders van te maken. Het diep door je heen te laten dringen, dat ben ik, want dat denk ik. En is je denken vervuld met liefde, verbonden met iedereen? Waarom dan niet?...

We kijken en we zien iets, en wat we zien is helemaal echt. Die boom, dat kind, de sterren, het huis, je hand, de koelkast, wat het ook is.  Alleen wat we er van maken komt uit ons innerlijk, maakt het bijna altijd subjectief. We geven er een bepaalde waarde aan, een bepaalde kleur. We vinden het mooi, goed, slecht, we willen het, of juist niet. En hierdoor komt de gespletenheid, beladenheid, krijgt het een bepaalde lading. Dan is het niet zomaar meer wat het is, maar moet het iets zijn of juist niet zijn. De boom staat er nog steeds, het kind lacht naar je, dat gebeurd, maar wat we ervan maken, wat we ermee doen is een ander verhaal. Iedereen ervaart de wereld op een bepaalde manier, kijkt op een bepaalde manier de wereld in. Die is bijna altijd heel subjectief omdat het niet vrij is, er zitten beelden op. Vanuit het op een bepaalde manier ervaren van iets geef je het een bepaalde energie. Daardoor krijg je de ervaringen die je hebt omdat je iets uitstraalt, direct of soms o...

Als je nou nergens bang voor was... Dan was je Vrij, Vrij om te doen, te zeggen, wat je wilde. Ook niet bang voor de reactie, je doet en je laat weer los. Als er geen angst meer is, is er Liefde, dus je zou altijd het juiste doen in het moment, het juiste zeggen. Je zou in harmonie zijn met Alles met het Al, in harmonie met de Kosmos. Want de Kosmos draait om Liefde, wordt door de Liefde gedragen. Als er geen angst meer was, zouden we weer terug zijn in het paradijs. De Liefde is er nu, het paradijs, op dit moment, in onszelf. Open de poort en we kunnen het paradijs binnen stappen. Maar ja onze emoties kunnen dit paradijs niet binnen, dus die zullen moeten/mogen verdwijnen. Alles is trilling/energie en het paradijs, de Liefde is een trilling die hoger is dan de emoties. Dus die Liefde kan niet ervaren worden als we midden in die emoties zitten totdat we ons hart openen voor deze Liefde en midden in de emotie in ontvankelijkheid de oplossing kan komen, de emoties kunnen oplossen. Ho...

Alles is energie en van daaruit zetten we door ons handelen, door onze gedachten, onze emoties weer dingen in beweging die op ons afkomen. Uiteindelijk plukken we dan de vruchten hiervan. De vruchten die heel rechtvaardig zijn geen toeval in aanwezig is, altijd een teken is, betekenis heeft. Onze keuze, echte vrije keuze is bij de meeste minimaal. De meeste denken zelf te kiezen maar kiezen meer vanuit dat wat hun ouders, de maatschappij etc. voor hen koos. Daarin is geen werkelijk vrije keuze en zal er ook niet werkelijk iets toevalligs gebeuren. Van deze levensbepaling kunnen we meer en meer loskomen naarmate we ons bevrijden van t verleden. Dan kan meer en meer zich openbaren wat buiten de tijd staat, dus ook buiten die bepaling, buiten dat bepaalde plan met jouw leven. Meer en meer kan er zoiets zijn als volledige overgave, dat er niets meer tussenzit wat we zelf willen. Dan kan het beste de stem van God van de Bron gevolgd worden. Je zou kunnen zeggen, dat je dan verbindin...

Als je waarlijk voeling hebt gekregen met het werkelijke Leven is hierin een heel natuurlijke beweging, stroom van in en uitademing. Maar dit komt heel weinig voor. Vaker zitten er blokkades op de in of op de uitademing, wordt alles heel geforceerd, verkrampt. Alles onder controle.... houden. Zo kom je vaker in adem-nood, ben je buiten adem. Leven vanuit het hart, is de beste voorwaarde dat je weer voeling mag krijgen met de natuurlijke ademhaling in alles. Maar ja, vaak zetten we onszelf helemaal vast, raakt alles vast, opgesloten, verkrampt. Geen enkele natuurlijkheid meer, strijd, verzet, weerstand, oordeel, projectie. Dat maakt uiteindelijk ziek, je zit helemaal in de stress, raakt uitgeput, want je hebt niets wezenlijks om uit te putten. Zoveel groot te houden, zoveel gevecht, zo weinig ruimte voor het ware leven, beleven. En het leven zou zo natuurlijk kunnen zijn, als je dichtbij je hart bent, voeling met jezelf, zo voeling hebbend met de ander. Eerlijk oprecht, durven kwe...

Als de ware innerlijke vragen, de echt brandende vragen vrijkomen is hierin geen enkele vrijblijvendheid. Die willen een antwoord krijgen wat het gevolg ook is. En die kunnen dan heel je wereld op zijn kop zetten, alles op zijn kop zetten. Dat heeft het bij mij ook gedaan. Er was hierin bij mij ook geen voorbehoud, geen terughouding, geen schrik ook, nee dat antwoord moest komen. Anders kon ik niet door. In eerste instantie kon ik nog tegen de wereld vechten, was dat het antwoord, de aktie-periode maar ook dat was uiteindelijk niet meer voldoende want meer en meer voelde ik, ik bestrijd alleen symptomen, en ook dat kon ik uiteindelijk niet meer dragen, verdragen. Ja, een fase van mijn leven, toen de innerlijke vragen meer en meer begonnen te branden was het moeilijk voor mijn familie vooral, het gezin waar ik uit kom. Op zich vond ik wel langere tijd lotgenootjes om me heen in allerlei fases waar ik doorheen ging. En als ik dan weer tot een ander beleven gekomen was, kwam ik weer...

Er is een innerlijke Verbinding  waarmee je in harmonie bent met alles met het Al. Wat uiteindelijk ook alle touwtjes in handen heeft. Tot op zekere hoogte dan, de mens blijft een vrije wil hebben. Maar in principe als je in die Verbinding bent dan wordt je gedragen door het totale leven, en kan niets jou tegen houden in wat Wil gebeuren. Dit is de meest veilige basis van leven. Het is zoiets als vindt het Koninkrijk, en de rest zal je gegeven worden. Als je daar niet in resoneert dan veroorzaak je je eigen wereld, en die wereld zal vroeg of laat weer instorten want het wordt niet gedragen door je innerlijke Verbinding. Je oogst wat je gezaaid hebt. Daarom zullen we vroeg of laat, hoeft nog niet eens dit leven te zijn, kan levens overheen gaan, tot bezinning komen en openheid komen voor de ware Verbinding in jezelf. De breuk met die Verbinding is eigenlijk de val. Door die val hebben we de huidige wereld gecreëerd. Omdat er zo weinigen zijn die resoneren met die innerlijke Verb...

Het lijkt makkelijk je eigen weg gaan maar echt je eigen weg gaan daar gaat veel aan vooraf. Dan moet je eerst jezelf kennen en ontdekken waar je de weg ging van anderen, en uit de weg ging wat je voelde wat wilde. Ja, mijn weg is beetje anders geweest, eigenlijk ben ik altijd mijn weg gegaan, niet uit de weg gegaan hoe mijn hart sprak, wat het wilde. Ik kon t ook nooit ontkennen, het sprak te krachtig. Kon geen masker op, geen muur bouwen. Was daardoor heel kwetsbaar maar bleef wel heel dichtbij mezelf. Al veel jaren zeg ik nu, ik luister alleen nog naar mezelf, wat in me is, heeft in alles het laatste woord. Dat is de toetssteen, dat is mijn fundament, mijn Zijn. Daar neem ik verantwoordelijkheid voor. Dat is mijn Bewustzijn. En al is in dit Bewustzijn een éénheid van Zijn, waarin je elkaar her-kent er blijft een unieke wijze van uitdrukking. Wat ik nu Ben en deel, is mijn uitdrukking door mijn persoonlijkheid heen. Maar als je dus gaat staan voor wat je voelt dat je wil, wat w...

Het gaat om een algehele ommekeer. Echt het Pad gaan is algeheel omgekeerd aan alles waar de wereld om draait. Echt het Pad gaan betekent dat je begint binnenin. Ja, dat je alleen staat, dat je hier uiteindelijk voor jezelf bent. Om jouw grootste ont-dekkingsreis te gaan. Om vrij te maken alles wat in jou verborgen is. Daar is zoveel. Zoveel. Maar het blijft verborgen als die ommekeer niet komt. Het blijft verborgen als je alles al denkt te weten. Als je denkt te weten wat is, waar t om gaat, waar het  leven om draait, de zin van het leven. Bijna alles is je aangepraat. Dat in jezelf toelaten. Ten diepste voelen, doorvoelen, hoe weinig je echt Weet. Dat je helemaal niet Weet wie je echt bent. Het betekent ook geen verschuilen meer. Geen verschuilen achter wat voor geloof dan ook, wat voor cultuur dan ook, dat de ander het gedaan heeft. Nee de naakte waarheid is dat jij verantwoordelijk bent voor jouw nu. Niet schuldig, wel verantwoordelijk. In jouw nu wordt iets zichtbaar, wi...

Ja, daar begint het jezelf zijn. Dus niet het masker, niet de schijn, niet iets ophouden wat niet is. Geen muur ervoor, geen overstijgen, niet er iets anders van maken. Maar voeling krijgen met jouw pure zijn hoe het nu is. Hoe schijnbaar lelijk het ook is wat er in je leeft, wat je denkt, de emoties die door je heen gaan. Het wil gevoeld worden. Het wil doorvoeld worden. Zo kan het ontmaskerd worden. Zo kan het geheeld worden. Zo kan het bevrijd worden van de zwaarte het juk. Zo kan het oplossen in wat alles draagt en Weet. Wat Liefde is. Als je dan uiteindelijk jeZelf bent geworden. Het Zelf. Wat een schoonheid, wat een sprankeling, echt alles nieuw, onverwachts. Een onbevangen staat, eindeloos ruimte voor leven beleven. Afgestemd op het Leven. De Dans van de Kosmos Kagib De uitgesproken woorden: http://we.tl/1B8RmfO4XW

De potentie die in ons verborgen ligt kan zich op dit moment mini, minimaal ontplooien binnen de huidige wereld, niet alleen in Nederland maar de hele wereld. Bijna altijd raakt het individu gevangen in, bevangen door eindeloze programma's die in de loop van een leven ontstaan. Cultuurprogramma's, geloofsprogramma's, wetenschapsprogramma's noem maar op. De eigenheid helemaal verloren, en iedereen is zo, dus waarom zou je moeilijk doen. Dus de meeste doen niet moeilijk of zijn al zo geïndoctrineerd dat ze niet meer weten dat ze hun programma zijn. En het ware potentieel, in iedere mens verborgen kan zo nooit opbloeien, wordt niet gezien niet gevoeld niet begrepen. Het is niet eenvoudig trouw te zijn aan je Hart, aan je gevoel, trouw te zijn aan jezelf. Niet schoppen tegen van alles, al kan dat ook een authentieke fase zijn vanuit pijn niet begrijpen. Maar trouw zijn aan een Verbinding die je voelt, dat je voelt dit is Waar. Een verantwoordelijkheid nemen, echt vera...

Jij kunt het niet doen. Het enige wat de verandering ware verandering teweeg kan brengen is voeling krijgen met dat wat Getuige is met het Bewustzijn. Dat Bewustzijn kijkt dwars door jou heen, dwars door al jouw mind-games heen, alles waar jij vol van bent. Dus hoe krachtiger dat Bewustzijn, wat het Licht is kan inwerken instralen hoe eerder waar jij vol van bent zal verdwijnen. Die bloei komt natuurlijk niet zomaar, al ben je Getuige, al heb je verbinding gemaakt met Bewustzijn. Als je Verbinding hebt gemaakt kun je niet meer om jezelf heen, daar komt het op neer. Dan heb je een innerlijke toetssteen in alles wat op je pad komt, in alle ontmoetingen.  Het Weten kan spreken vooral in eerste instantie als Geweten, wat confrontatie betekent, Zien wat voor het Licht zit, wat duister is, dit doorZien. Dat kan pijn doen. Maar in die loutering verdwijnt dan wel wat in het duister was en meer en meer komt er ruimte voor het Licht. Als de fase van confrontatie voorbij is, dus t aspect ...

Het gaat niet om denk-kennis. Denk-kennis, de mind, intellectualiteit, daar voelt het ego zich sterk in. Achter die kennis kun je je verschuilen, ermee pochen, jezelf beter voelen. Je denkt het te weten, en je weet niet dat er meer is dan dat weten. Op dit weten zijn veruit de meeste mensen gegrondvest, daar leven ze uit. Dat is het ego. Daar gaat het ego mee aan de haal. Maar het ware Weten, dat is iets levends. Dat is je ademen. Ok laat ik het persoonlijk maken, dat is mijn ademen. Ik weet echt niet wat ik vantevoren zeg of hier intik. Dat roept het moment op, wat in de lucht hangt, de resonantie. Dat bepaal ik niet. Ik adem als het ware mijn Bewustzijn uit. Zichtbaar wordt wat mijn Bewustzijn is. En dat is niet mijn Bewustzijn, dat is Het Bewustzijn. Alleen gaat het door mijn persoonlijkheid heen waardoor het een bepaalde uitdrukking krijgt. Het is een bepaalde afstemming met Leven, bepaalde resonantie van beleven. Omvat heel veel, wat maar opgeroepen kan worden. ...

Lief eikeltje, wat lig je daar onder de grond begraven. Gevangen in de duisternis. Gevangen in je harde karkas. Laat vallen je levengevende vocht, zuster wolk. Moeder aarde, ontvang dit zilte nat met dankbaarheid. Laat jezelf hiermee doordrenken, zodat je vrucht kan dragen. Ja eikeltje, dat doet goed. Kom op, breek uit je harde omhulsel. Bevrijd jezelf, ga de strijd aan. Laat je worteltjes zoeken naar het ware voedsel. Ja, het is nog duister om je heen eikeltje, maar heb vertrouwen. Er staat je nog heel wat te wachten. Groei, groei, heb geduld. Het is allemaal niet voor niets. Probeer boven deze duisternis uit te groeien. Laat jezelf er niet door verblinden. Jaaaaaa je hebt het bereikt. Is het niet overweldigend; de overspoeling van licht en leven, de tedere zonnestralen die je eerste blaadjes strelen, de vreugdevolle begroeting van al dat leven om je heen. Nieuwe geluiden, nieuwe geuren. Kleuren die je nog nooit gezien hebt. Een niet te bevatten schoonheid. ...

Stop met de leef/zienswijze waarin u zichzelf verstrikt heeft, en welke u als u niet oppast verstikt. Geef de mensen de mogelijkheid Mij te vinden. De Bron van Liefde, levende wijsheid, het Weten. De Bron van ware Inspiratie, Scheppingskracht. De Bron van Eenheid met alle leven, waar de angst is opgelost. Het Goddelijke Kind in uzelf. Stimuleer dit door alle mediaorganen. Ik zal u hiervoor aanwijzingen geven. Mijn Koninkrijk is niet van deze wereld. Het is nooit de bedoeling geweest om hier een koninkrijk te bouwen. Deze aarde is slechts een leerschool. Het leven gaat om op te wekken dat wat niet van deze wereld is. Dit leeft in het hart en is in eenheid met Mij. Het geluk zal nooit buiten jezelf gevonden kunnen worden. Dat wat buiten is kan weggenomen worden, en daardoor zal er altijd afhankelijkheid zijn. Dat wat in het binnenste is, is van niets afhankelijk en omvat, bevat, uiteindelijk alles. Er zijn mensen die van hieruit leven. Ik zal jullie tonen wie zij zijn. ...

Vanuit de duisternis weerklinkt de stem van de Mens weer. Dit is de duisternis die jullie gemaakt hebben. Het Licht had geen mogelijkheid om te schijnen, of het werd zo snel mogelijk gedoofd, of het was er, maar werd niet gezien, of men wilde het niet zien. Dit was jullie realiteit. Maar het had ook anders gekund. Het kan nog steeds anders. Ik geef jullie nog een laatste kans. Maak je keuze. Kies voor de hel die jullie nu veroorzaken, of maak wakker het Koninkrijk dat in jullie binnenste is. Dit Koninkrijk is niet van deze aarde. Dit Koninkrijk is in het hart. In dit Koninkrijk leef Ik. Er valt een stilte. Dan beginnen er vogeltjes te fluiten. Het zachte ruisen van de wind is hoorbaar. Het projectiescherm flitst weer aan. Beelden van de zonsopgang. Knoppen van bloemen, zich openend voor het prille licht. In deze oase van rust weerklinkt de Stem weer, nu vriendelijk en warm, maar zeer indringend: Laat een ommekeer in uzelf plaatsvinden. Het leven is een puz...

PROLOOG Toekomst. Dat wat op je toekomt. Droombeelden, waanbeelden, denkbeelden. Waan wordt werkelijkheid, werkelijkheid blijkt fantasie. Een realiteit heeft ons bijna tot de afgrond geleid. Deze realiteit is een illusie. De realiteit is niet in de wereld. De realiteit hebben we opgesloten. Ja, wat komt er op ons toe. Moeder Aarde die een beetje genoeg begint te krijgen van die wezentjes op haar huid die denken dat ze het zijn, maar totaal niet weten wat het Zijn is. Nu zijn we door Haar wakkergeschud uit onze sluimering. Om te ont-dekken wie we zijn, waarom we hier zijn, de zin van het leven. De angst heeft ons gegrepen. Daarom zijn we allemaal hard bezig om Haar weer te proberen genezen. Maar helaas gaan we daarbij voorbij aan de wortels die in onszelf liggen. De radicale keuzes worden niet gemaakt. Er wordt wat in de marge gerommeld, maar als het straks heel hard gaat rommelen, dan zal men niet kunnen begrijpen waar we dit aan te danken hebben. Of toch wel?...

Ja, dat is altijd als ik naar kinderen kijk en dan naar de volwassene, die grote mens die denkt dat hij/zij volwassen is geworden. Zoveel potentie aan leven, beleven, puurheid, verloren. Onbevangenheid, echt zien wat is. Ja, die speelsheid, alles als een wonder, we verliezen het allemaal. Omdat we op moeten groeien. Maar waar groeien we dan naar toe? Moeten we dan allemaal hetzelfde worden? Wat werkelijk op zou kunnen bloeien van binnenuit blijft onaangesproken. Het wordt niet aangeboort want het wordt zinloos gezien binnen alle culturen en geloven. Ja, hoe kan er iets anders in je opstaan als je vanaf de geboorte gebombardeerd wordt met zo is het zo moet dit, dit moet je leren, dat is goed en dat is slecht. Alle waarden en normen. En dit is niet alleen van dit leven het is van vele levens. Want door alle tijden heen zijn er steeds alleen maar enkeltjes geweest waar de ware opbloei was van binnenuit. Door alle tijden heen zijn deze enkeltjes vermorzeld, ontkent, belachelijk gemaakt...

Er was eens een sneeuwpop. Hij stond eenzaam en alleen in het land. Een echt vrolijke sneeuwpop was het niet. Zijn mond stond in een droevige grimas. Uit zijn kooltjesogen sprak een ontzettende triestheid. De meeste mensen liepen dan ook met een grote boog om hem heen. Ze vroegen zich af wie toch zo'n sneeuwpop heeft kunnen maken. Af en toe was er wel een kindje dat met een klein stemmetje vroeg of het niets voor hem kon doen. Nee, zei de sneeuwpop dan met een barse stem, er is niets aan de hand. Ik heb helemaal niemand nodig. Het kindje geloofde er eigenlijk niet echt veel van, maar ja zo'n koude kille sneeuwpop is ook niet echt gezellig. Daarom liep het kindje uiteindelijk toch maar door, al keek die sneeuwpop nog zo verdrietig. Nu was er ook iets heel vreemds met die sneeuwpop. Hij smolt niet. Hoe hard de zon ook zijn best deed, het hielp niks. Het leek zelfs of de sneeuwpop daardoor nog steviger werd. Al gauw stond er een hek om de sneeuwpop, want dat was t...

Vechtend door het leven. Je voelt dat je wegzakt in een moeras van vertwijfeling, angst, eenzaamheid. Uit alle macht probeer je hier uit te komen. Spartelend, ploeterend, verzet je jezelf tegen de zuigende kracht van het moeras. Maar hoe meer je jezelf verzet, hoe dieper je wegzakt. Uiteindelijk geef je op. Weerloos geef je jezelf over. Je zit vast. Je kunt geen kant meer op. Maar zolang je jezelf niet meer beweegt, zak je niet verder weg. Het wordt nacht. Ontroert kijk je naar de miljoenen sterren die zich boven jou openbaren. Het lijkt alsof ze allemaal met hun licht je hart willen verwarmen, je willen troosten. Sommigen duiken in een flits naar beneden, maar ze kunnen je niet bereiken, hoe graag ze dit ook zouden willen. Om je heen hoor je duizenden klanken, gezangen. Gezangen van tederheid, bemoediging, van Liefde. De opkomende maan zet je in een bad van licht. Verstild, ga je totaal op in wat er om je heen gebeurd. Je hele wezen vult zich weer met vreugde, m...

Er is hier vaker veel verwarring over, hoe kun je nou informatie opnemen zonder de mind. Juist als je alles op kunt nemen toe kunt laten kun je t meest zuiver waarnemen wat is. De gedachte gaat daar tussenin zitten in wat het denkt te zijn. Maar t Bewustzijn kan ook informatie indrinken dan wordt niet alles leeg, dan kun je echt nog wel naar iemand luisteren zonder de mind. Dan kun je juist naar iemand luisteren puur wat is, als de mind er niet tussenin schiet. Dan kun je juist puur opnemen je omgeving, alles dat is, tot in het meest subtiele. Daar is geen enkele gedachte voor nodig. Dan kun je juist in de schoenen van de ander gaan staan, want je gaat er niet tussenin staan, je staat er niet tussenin met wat jij denkt dat is, dat nodig is. Geen denk-beelden erover. En juist dan kun je heel zuiver intunen op iemands in iemands levensverhaal. In het nu is de Eeuwigheid. In het nu kan voeling zijn met wat alles draagt omvat binnen de tijd verleden en toekomst. Het nu Weet wat is. E...

Stilstaan bij het leven. Nadenkend, bezinnend, bespiegelend. Ik probeer innerlijke rust te vinden, maar gedachtenflitsen vallen me als vliegen lastig. Ik herkauw het leven wat geweest is, mijmerend over toen het anders was. Er gaat af en toe een rilling door mijn lijf bij een nare herinnering. Allerlei beelden schieten door mijn hoofd. Diepe triestheid kijkt me aan vanuit het gebladerte. Pijn, angst. Duisternis alomtegenwoordig. Kijk ik mezelf aan? Een klein vrouwtje komt langs. Af en toe staat ze stil, bewegingloos, verstild. Heldere ogen. Een lichtschijnsel glijdt zachtjes voorbij. Even licht alles op, maar verdwijnt dan weer in de duisternis. Het lijkt alsof de boomwezens met me willen praten, maar ik ben doof voor wat ze zeggen. Ik zie slechts hun uitdrukking die voor zichzelf spreekt. Er steekt een hoofd uit de stam van een kale boom. Spottend kijkt het voor zich uit in het niets. Op het hoofd zit een mensachtig wezen. Het rust tegen een dode stam. In all...

Er is denk-kennis, en er is waarlijk Weten. Denk-kennis, de mind, intellectualiteit, daar voelt het ego zich sterk in. Achter die kennis kun je je verschuilen, ermee pochen, jezelf beter voelen. Je denkt het te weten, en je weet niet dat er meer is dan dat weten. Op dit weten zijn veruit de meeste mensen gegrondvest, daar leven ze uit. Dat is het ego. Maar het ware Weten, dat is iets levends. Dat is je ademen. Ok laat ik t persoonlijk maken, dat is mijn ademen. Ik weet echt niet wat ik vantevoren zeg of hier bv intik. Dat roept het moment op, wat in de lucht hangt, de resonantie. Dat bepaal ik niet. Ik adem als het ware mijn Bewustzijn uit. Zichtbaar wordt wat mijn Bewustzijn is. En dat is niet mijn Bewustzijn, dat is Het Bewustzijn. Alleen gaat het door mijn persoonlijkheid heen waardoor het een bepaalde uitdrukking krijgt. Het is een bepaalde afstemming met Leven, bepaalde resonantie van beleven. Het omvat heel veel, wat maar opgeroepen kan worden. Dat omvatten kan...

Alleen in de woestijn. Een eindeloze leegte om me heen. Een man komt op me toelopen. Met een brede lach, overhandigt hij mij een zak met geld. Als ik de zak in mijn hand heb, sta ik plotseling in een drukke stad. Velerlei verlokkingen staren me aan. Ze grijpen me vast, proberen me te binden. Maar met rustige bewegingen, maak ik me hiervan los. Ik zeg: "Jullie zijn een illusie". Het volgende moment sta ik weer in de woestijn. Ik loop verder. Er komt weer een man op me af. Hij heeft een kroon in zijn hand. Als ik deze opzet, sta ik midden in een mensenmassa, die voor me in het stof ligt. Verbijsterd kijk ik om me heen. Ik zeg: "Alstjeblieft sta op"! Iedereen staat zo snel mogelijk op. Ik zeg: "Ga jullie eigen weg". Vol ongeloof, verwondering, kijken ze me met grote ogen aan. Ik ruk de kroon van mijn hoofd. Er verandert iets in de mensenmassa. Het is alsof ze wakker worden. Dat ze ontwaken uit een diepe slaap. Ze kijken elkaar aan...